Dag 9 Anhée (Dinant)-Hastière 30 km

Voordat wij de deur uitgaan wil onze gastheer Jacques bij de voordeur een foto maken van hem naast zijn gasten. Zo heeft hij dat gedaan met alle pelgrims die ons zijn voorgegaan. Al die foto's bewaart hij trots in een schrift. Iets voor de kunstenaar Erik Kessels die bekend is geworden met het verzamelen van dergelijke fotoseries.

Ik zet de pas er in en laat Mariëtte snel achter mij. Het is weer een stralende dag vandaag. Langs het tallud van de spoorlijn bloeit de helleborus, eerste teken van de naderende lente.

De Maas ligt er als een spiegel bij en schittert in het zilveren voorjaarslicht.
Na elke bocht in de rivier ontvouwt zich een nieuw schilderij dat zo gemaakt had kunnen zijn door Turner die als ik het mij goed herinner hier ook gewerkt heeft. Ik probeer in mijn foto's die adembenemend mooie sfeer te vangen.

 
De Maas wordt hier nauwelijks bevaren. Ik kom onderweg geen sterveling tegen. Het is stil en vredig. Mijn enig gezelschap zijn de ganzen, eenden en zwanen die zich, gestoord bij het zonnebaden, telkens het water in haasten wanneer ik voorbij kom.

 
In het centrum van Dinant kom ik Adolphe Sax tegen, op een bankje gezeten, gegoten in brons. Ik zet mijn rugzak even oneerbiedig naast hem neer. Sax, uitvinder van de saxofoon, is van onschatbare betekenis geweest voor de moderne muziek.

Als eerbetoon zet ik de Gran Partita voor blazers van Mozart op in de ongeëvenaarde uitvoering van het Nederlands Blazersensemle. Ik moet ineens denken aan wat Rinus van Hamond, destijds klarinettist bij het Brabants Orkest, mij laatst vertelde over blazers. Zoals er bij bouwvakkers een groot verschil is tussen timmerlui en metselaars, zo geldt dat in een orkest ook voor blazers en strijkers. Blazers zouden meer van gezelligheid houden en minder serieus zijn dan strijkers, van wie de blazers in een orkest wel eens zeggen: "strijkers zijn zeikers!".

Voorbij Dinant moet ik een eind langs de drukke route nationale lopen, passeer het mooie kasteel van Freyre, en loop op zeker moment tegen een ontroerend wegmonumentje aan, het portret van de 12 jarige Dave, die volgens het bijschrift is doodgereden door een dronken automobilist.

 
"Jamais plus" staat er wanhopig onder, maar het gebeurt nog elke dag!
Ik zet de arme Dave op mijn blog, zodat in Nederland nog iemand een ogenblik aan hem denkt.

Onze gastheer Jacques heeft ons gisteren een aandoenlijke routebeschrijving van het vandaag te volgen traject meegegeven. Hij had er een stuk of tien liggen, geen fotokopiëen, maar als door een middeleeuwse monnik een voor een met de hand gemaakt. Ongelukkigerwijs was de schets echter niet nauwkeurig, waardoor ik voor Jan met de korte achternaam anderhalf uur een berg ben opgeklauterd.

Hetzelfde geldt voor Mariëtte, die een uur na mij compleet total loss aankomt bij onze gastheer Monsieur Petit, een alleenstaande man die een piepkleine studio bewoont op een ongezellig reusachtig groot Centerparcs-achtig vakantiepark. Het huisje is eigenlijk veel te klein voor ons drieën, maar we zijn allebei doodmoe, dus we doen het er mee. Als ik arriveer is monsier Petit juist bezig de laatste hand te leggen aan een schilderij dat hij als amateur-schilder heeft gemaakt.

Overal in het huisje hangen schilderijen van zijn hand (foto's).
Onze gastheer is een stille, ernstige man, maar als hij 's avonds achter zijn pc op mijn blog leest dat ik bang ben stigmata te krijgen slaat hij zich op de knieën van plezier.
Heb ik toch nog iemand laten lachen vandaag.....