Als ik vanmorgen in alle vroegte wakker word hoor ik het ruisen van een beek. Dat verbaast mij want ik heb gisteren geen beek in de buurt van het hotel gezien. Ik kijk om mij heen en zie dat het geruis wordt veroorzaakt door het anti-apneu/snurkapparaat van Andries die nog in diepe rust is.
Wanneer wij ons gaan aankleden ontdek ik dat het zo zijn voordelen heeft alleen te reizen, want als ik uitgebreid op de wc ga zitten ontlokt dat bij Andries de opmerking dat ik mijn territorium aanzienlijk heb uitgebreid! Bij de plaatselijke supermarkt doen wij inkopen voor de lange tocht.
Als ik vraag aan Andries of hij nog wat lekkers wil voor onderweg zegt hij dat hij wel een verrassingsei wil! Ik moet er ineens aan denken dat ik vorige week hetzelfde heb gevraagd aan de kinderen van Lieve toen ze mij uitgeleide deden en wij even bij de bakker binnenliepen om iets cadeau te geven voor de gastvrijheid. Ook zij wilden een verrassingsei. De magie daarvan is kennelijk na 35 jaar nog altijd springlevend!
Als wij onderweg bij een houtvestershuis pauzeren realiseer ik mij dat mijn zus Rineke vandaag 72
wordt. Ik moet haar even bellen want ik ben erg op haar gesteld.
Ik kan mij bijna niet voorstellen dat zij al 72 wordt, de leeftijd van een toch al enigszins bejaarde dame. Voor mij is ze nog altijd een jaar of vijftig, een soort absolute leeftijd die je lijkt te krijgen als je ouder wordt. Voor mij voelt dat in elk geval wel zo.
Voorbij het gehucht Lalobbe stoppen wij voor de meegebrachte lunch.
Andries (42) eet zijn verrassingsei en is teleurgesteld dat de verrassing slechts een nijlpaardje is en niet een ding dat je in elkaar moet zetten.
We komen mooi op tijd aan in Wasigny.
Onder de Halle, een reusachtige open schuur(14e eeuw) die voorheen dienst deed als overdekte markt( foto's) wachten wij op onze gastheer Jos, die ons hier komt ophalen. Jos is een uit Tilburg afkomstige vrije jongen, die hier 17 jaar geleden is neergestreken om zijn eigen ding te kunnen doen. Sinds 8 maanden woont hij met een stel honden en katten samen met Christel, die hier als pelgrim voorbij kwam, en later is omgedraaid.
Op een bank achter het huis met een heerlijk uitzicht op de omringende heuvels drinken wij een pot bier en praten over de zin van het leven, over zielen en over vrijheid.
En terwijl Christel een heerlijke maaltijd aan het bereiden is en Andries even op bed is gaan liggen schrijf ik mijn blog en stel vast dat het leven de moeite waard is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten