Vannacht geslapen bij Abbé Jean-Pierre op de bank van zijn werkkamer. Volgens de Abbé zou dat heel comfortabel zijn, maar de bank was maar 1.80 meter lang, zodat ik de hele nacht heb moeten worstelen om een beetje comfortabel te kunnen liggen. Vanmorgen was ik geradbraakt. Ik ben tot na middernacht bezig geweest met de reconstructie van mijn blog van eergisteren die ik per ongeluk had gedeleted, en vanmorgen werd ik al om 7 uur van de bank geflikkerd omdat de Abbé naar de kerk moest!
De pastorie is een burgerhuis naast de plaatselijke opticien. Het is er een onvoorstelbare bende: aanrecht volgestapeld met vuile vaat, en overal in huis stapels was en strijkgoed, als in een studentenhuis. Waar zijn de tijden gebleven dat op de pastorie een degelijke pastoorsmeid woonde!
Jean-Paul is een drukbezet man. Hij bedient met een collega 7 parochies en maakt een wat uitgebluste indruk. Ik bedenk dat wij ons in Beek (nog) gelukkig mogen prijzen met een in alle opzichten goed georganiseerde en actieve geloofsgemeenschap.
De Abbé brengt mij naar de kerk waar de dag begint met catechese voor de kindertjes.
De mis begint om half tien, maar daar wil ik niet op wachten. Ik steek een kaarsje op en vervolg mijn weg over de Ravel 2 naar Namen. Het is gemeen koud, en mijn wollen muts en handschoenen zijn geen overbodige luxe. Om toch een zondaggevoel te krijgen zet ik de mis in B Mineur op van J.S.Bach ( Philippe Herreweghe). Wanneer in de stilte van de zondagochtend het Kyrie Eleison klinkt voel ik mij bevoorrecht en volmaakt gelukkig. Aan het eind van de ochtend begint de zon te schijnen en is het weer lente.
Om 2 uur kom ik aan op mijn overnachtingsadres in Namen,de Auberge de Jeunesse. Daar ontmoet ik mijn eerste medepelgrim, Mariëtte uit Eindhoven.
Ik ben benieuwd hoe zij het er af gaat brengen want zij is slecht voorbereid. Ze heeft geen kaarten bij zich en moest in Lommel al andere schoenen kopen omdat de oude anderhalve maat te klein bleken. In Tienen heeft zij de trein naar Namen genomen omdat ze het traject naar hier te eentonig vond.
Ik ga dadelijk een paar uur pitten om morgen fit te zijn voor het lange traject naar Dinant.
Als ik na de eerste week voorzichtig de balans opmaak mag ik vaststellen dat mijn voeten het goed hebben gehouden. Dat kan ook bijna niet anders, want die voeten zijn de afgelopen winter liefdevol verzorgd!
Boven op mijn rechtervoet heb ik echter een wondje dat maar niet wil genezen. Ik zal toch zeker geen stigmata krijgen. Het moet niet gekker worden!
Misschien heb jij ook wel te kleine schoenen?;-)
BeantwoordenVerwijderenHoi Hans
BeantwoordenVerwijderenIk ben trots op je!!!
Jij bent goed voorbereid en gaat het zeker redden!
Die Mariëtte, ik ben benieuwd. Zaterdag bij de voorjaarsbijeenkomst was er ook weer zo één. Ze gaat over drie weken weg en heeft zich ook slecht voorbereid, niet de goede schoenen en nog vol met vragen, niet eens weten hoe de route loopt. Ze wilde het ook eens doen en had nu onverwachts tijd.
Ik volg je met veel belangstelling.
Groetjes Josefine uit Kaatsheuvel