Vandaag een wat grijze dag, voor het eerst sinds mijn vertrek bijna drie weken geleden. We hebben vandaag maar 11 km te gaan en slapen daarom heerlijk uit tot 09.00 uur. Na het ontbijt worden wij keurig bij de Mairie in Montmort afgezet om onze tocht te vervolgen.
Een eitje vandaag. Het wordt een rustige wandeling door bossen en koolzaadvelden, waar weinig over te melden valt. Dat doet me ineens denken aan een door mij gemaakte film van een van onze vakanties op Corsica waar op zeker moment Maddy aan de 4-jarige Christiaan vraagt: "heb je nog wat meegemaakt vandaag?" en Christiaan antwoordt : "ja, een wasknijper gevonden". Zo hebben wij vandaag ook iets gevonden: een dood wild zwijn in het bos langs het bospad. Het beest was bij het oog verwond, is dus waarschijnlijk aangeschoten, en heeft hier zijn einde gevonden. Het is handig als er dan een uitvaartondernemer bij de hand is.
In Baye vinden wij onderdak in de 'Foyer de Charité', waar wij om 15.00 uur aankomen. De Foyer de Charité (Zetel van Liefdadigheid) is een gemeenschap van gedoopte mannen en vrouwen, die naar het voorbeeld van de eerste Christenen hun materiële, geestelijke en spirituele goederen gemeenschappelijk maken en deze gelofte ook beleven, ondermeer door het organiseren van retraites en bezinningsdagen. De congregatie kent vestigingen op 65 plaatsen over de hele wereld, onder andere in Thorn (Limburg). In Baye bestaat de communiteit uit 15 leden, ondergebracht in een gigantisch eeuwenoud kloostercomplex, met een kapel die nog glas-in-lood-ramen uit de 13e eeuw bevat.
We worden er vriendelijk ontvangen door een paar zusters, die uit een Fellinifilm lijken te zijn weggelopen, en naar onze kloostercel geleid.
Daar kunnen we weinig anders doen dan op bed gaan liggen onder een paardendeken. We vallen acuut in slaap, totdat we rond 18.00 uur worden gewekt door de Canon van Pachelbel die klinkt uit een speakertje aan de wand, kennelijk bedoeld om ons op te roepen voor deelname aan de vaste rituelen. Annie herkent de muziek onmiddellijk als een tophit bij het crematorium. Tot onze schaamte moeten wij erkennen dat wij door te gaan slapen het rozenkrans gebed en de uitstalling van het Allerheiligste hebben gemist! We kunnen dit helaas morgen niet compenseren met de H. Mis want we moeten weer op tijd aan de wandel.
Om half acht roept gewijde muziek uit het speakertje ons op om aan tafel te gaan. Wij zijn natuurlijk te laat, en worden bij binnenkomst in de refter aangestaard door een bont gezelschap,bestaande uit leden van de communiteit en deelnemers aan de retraite van afgelopen week. Ik zit tegenover de geestelijke die de communiteit leidt, een raar mannetje, berekenend, en kennelijk met zijn rol in het huis ingenomen. Hij vertelt dat hij strikt leeft volgens de leefregels van de mystica Hildegard von Bingen. Dat verklaart waarom hem speciaal voer wordt voorgeschoteld, bestaande uit gierst en ander ongezellig eten. Voor ons wordt
een eenvoudige maar smakelijke vegetarische maaltijd geserveerd.
Naast mij zit een zuster die een gehandicapt kind begeleidt. Zij fluistert mij vol eerbied in het oor dat het heel bijzonder is dat ik zo in de nabijheid van de geestelijk leider mag vertoeven. Heb ik even geluk!
Nog meer geluk heb ik dat ik vannacht in de nabijheid van mijn Annie mag vertoeven. Het is zoals ons moeder steeds zei: 'Onzen Hans hee altij geluk'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten