Dag 4 Diest-Zoutleeuw 30 km

 Ik wandel onder een stralend blauwe hemel in de lentezon. Vroeger nam ik op zo'n eerste lentedag als vandaag altijd een middag vrij om met Maddy plantgoed of fruitbomen te gaan kopen. Het gelukzalig gevoel dat ik dan had is mij altijd bijgebleven. Hoe anders is dat voor de arme ouders die een kind hebben verloren bij het vreselijke busongeluk waar ik van hoorde. Zij zullen nooit meer onbekommerd kunnen genieten
van zo'n vroege lentedag die hen altijd zal herinneren aan deze dagen.

Het landschap wordt glooiend met holle wegen en uitgestrekte fruitboomgaarden. Het doet denken aan het Zuid Limburgse landschap waar ik erg van houd.

Op de top van een heuvel, het Liefkesrodeveld, zet ik bij een hoeve mijn rugzak neer om een laagje te pellen van mijn onvolprezen Icebreaker shirts. Ik vraag aan de bewoonster, een vriendelijke jonge vrouw die net thuis komt, of ik mijn veldfles mag vullen. Zij nodigt mij uit voor een kop koffie, en dat sla ik niet af, want op deze wandelroute kom je geen café tegen. Ik ga uitgebreid op het terras zitten dat een heerlijk uitzicht biedt op de aangrenzende boomgaard. Zij vertelt dat ze landschapsarchitecte is (stage gedaan bij Ton Wagemakers), en dat zij voor het Vlaams Gewest landbouwgronden bij boeren aankoopt.

Het is erg gezellig maar ik moet vooruit. Net als gisteren dreig ik weer te laat op de plaats van bestemming aan te komen.
Wanneer ik in Ransberg om 5 uur nog op 3 uur lopen van Zoutleeuw lijk te zitten klop ik aan bij een bejaard echtpaar dat buiten in de tuin aan het snoeien is, met de vraag of zij een verkorte route kennen. Wanneer de man merkt dat ik op weg ben naar Santiago raakt hij helemaal in opwinding. Hij is een echte wandelaar en het was altijd zijn grote wens naar Santiago te lopen. Ik krijg drie grote glazen vruchtensap en twee wafels voor onderweg met een gedetailleerde beschrijving van een route via veldwegen die mij een uur eerder in Zoutleeuw brengen, dezelfde route die de man 30 jaar op de fiets naar zijn werk heeft gemaakt. Soms ga je toch echt in engelen geloven!

Via de "ijzeren weg", een soort Bels lijntje, bereik ik uiteindelijk om kwart over zeven Zoutleeuw, waarvan ik onderweg de beroemde kerk al van verre kon ontwaren.
Ik overnacht in Hof ter Walle bij een vriendelijk echtpaar, en heb een heel huis ter beschikking, maar wat heb je daar aan als je 's avonds alleen in je bedje kruipt...