Ik neem afscheid van Liliane en krijg van haar een liefdevol bereid lunchpakketje mee: boterhammen met stroop, een worstje, twee bananen en een appel (pink lady!)
Jean brengt mij naar exact dezelfde plek waar hij mij gisteren heeft opgehaald.
De weg langs het kanaal lijkt eindeloos. Na 10 kilometer strekt het kanaal zich nog altijd uit tot aan de horizon. Ik draai mij om en kijk naar een even eindeloos lang vaarwater. Heb ik dat hele stuk al gelopen? Ik denk aan de wijze woorden van Ad Vester: de weg die je gaat is de weg die achter je ligt.
Ik krijg een voorproefje van de internetperikelen die mij nog te wachten staan: gisteren kon ik mijn blog niet posten en ik besluit bij de brug naar Balen het tracé te verlaten om in de plaatselijke bibliotheek te internetten. Als ik het woord wi-fi noem begint iedereen glazig te kijken. In Balen leven ze nog in het hi-fi tijdperk.Later lukt het mij om in een café langs het kanaal mijn blog te posten.
Mijn horlogebandje heeft het begeven. Een paar dagen geleden gebeurde hetzelfde met een andere horloge. Ik beschouw het maar als een aanwijzing van boven dat ik mijn horloge moet thuislaten.
Wielrenners zijn een plaag in België.
Voortdurend word ik ingehaald door hele pelotons wielrenners in strakke pakken en met afgetrainde verbeten koppen. Mijn groet wordt nooit beantwoord. Zo ontzettend macho. Niet mijn ding.
Wanneer ik eindelijk het brede Albertkanaal bereik roep ik bij mezelf "thalassa thalassa" (voor de gymnasiasten onder mijn lezers), maar ik heb te vroeg gejuicht. Ik heb nog een lelijk eind te gaan.
Ik ben bijna aan het eind van mijn Latijn als 10 kilometer voor Diest een charmante jogster met een lange paardenstaart mij tegemoet komt rennen. Ze kijkt om en ziet dat ik naar Santiago ga. Heel enthousiast nodigt ze mij uit om bij haar te overnachten, maar ik heb in Diest al een overnachtingsadres gereserveerd. Het is typerend voor de sympathie die je als Santiago-ganger overal ondervindt, zelfs op dit gedeelte van het traject dat eigenlijk nog niet tot de weg naar Santiago behoort.
De laatste kilometers vallen zwaar maar de magistrale Mariavespers van Monteverdi (in de uitvoering van Philippe Herreweghe) helpt mij over mijn dip heen. Uiteindelijk kom ik om 7 uur 's avonds aan bij mijn pension in Diest. Eten, baden, wassen, bloggen en pitten als een blok!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten