Mariëtte heeft -heel verstandig- besloten vandaag niet te lopen, maar zich door de pensionhoudster Birgit met de auto naar Olloy-sur-Viroin te laten brengen om daar een paar dagen te rusten. De laatste dagen heeft zij vooral het linkerbeen gebruikt om de rechterknie te sparen. Gevolg is dat gisteren haar linkerenkel helemaal opgezwollen was.
Als de dames het huis uit zijn blijf ik nog even alleen achter om mijn financiële administratie te doen.
Ik blijf mij er over verwonderen hoe eenvoudig het is geworden met de moderne communicatiemiddelen om je kantoor mee op reis te nemen als je langdurig van huis bent: Annie heeft mijn post gescand en gemaild op mijn iPad en ik log vervolgens op mijn IPad in op mijn bankrekening om de betalingen te doen. Iedereen van mijn leeftijd zou met het fenomeen vertrouwd moeten raken, maar ik heb gemerkt dat dit nog lang niet het geval is.
Als ik denk aan de Ardennen dan denk ik aan regen, maar ik heb al 11 dagen op een rij stralend voorjaarsweer. Waar heb ik het aan verdiend!
Vandaag laat ik definitief de Maas liggen en wandel in het glooiende landschap langs de Belgisch-Franse grens naar Hierges, een met zorg gerestaureerd middeleeuws dorpje.
Als ik op de top van een heuvel het dorp zie liggen ontwaar ik in de verte de rookpluim van een Franse kerncentrale. Het is toch heel toevallig dat die ondingen bijna altijd nabij landsgrenzen worden gebouwd!
Na de middag voert de tocht over een bospad langs de Viroin, en kom ik op tijd aan op de plaats van bestemming, het Centre Européen Louis Delobbe, een soort vakantiecentrum met grote slaapzalen. Ik ben hier de enige gast met Mariëtte die zich hier vanmorgen heeft geïnstalleerd en zich stierlijk verveelt. Ik maak van de gelegenheid gebruik eens op tijd naar bed te gaan, want ik ben moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten