"Niets is wat het lijkt" zeggen Annie en ik steeds tegen elkaar. Dat heb ik vandaag weer eens ervaren naar aanleiding van mijn ontmoeting gisteren met Mariëtte (49). Ik had haar ingeschat als een echte vrijgezellin, maar vanmorgen bij het ontbijt vertelde ze dat zij al bijna 25 jaar samen is met een man, en drie opgroeiende kinderen heeft in de leeftijd van 18, 16, en 15 jaar! Toen zij onlangs ontslagen werd heeft zij van de gelegenheid gebruik gemaakt om haar droom om naar Santiago te lopen waar te maken.
Toen ik haar vroeg wat haar man er van vond zei ze dat hij als geëmancipeerde man haar die ruimte gunt. Misschien denkt hij wel "die muts is zo terug" voegde zij er aan toe, en dat zou zomaar kunnen, want als ik zie dat zij van plan was om naar Santiago te lopen met kaarten die ze bij tankstations wil kopen vraag ik mij af hoe zij ooit in Santiago moet aankomen! Anderzijds is ze wel een bikkel (zo sliep ze deze week bij de daklozenopvang). Ze zou ondanks haar slechte knieën (ook dat nog) wel eens voor verrassingen kunnen zorgen.
In de Auberge de Jeunesse was nog een tweede pelgrim, Cis uit Utrecht, sinds 10 dagen met rugzak inclusief tentje op weg. Ook zij heeft net als Mariëtte het traject over de Ravel 2 met openbaar vervoer gedaan. Ik ben er dan ook trots op dat ik het hele stuk heb gelopen!
Vandaag heb ik mijn gidsje niet nodig: tot Dinant en verder loopt de route over het jaagpad langs de Maas. Het is prachtig weer, en ik heb er zin in.
Voordat deze week de lente begint wil ik op het lange traject naar Dinant nog eens luisteren naar de Winterreise van Schubert (in de legendarische uitvoering van Dietrich Fischer Dieskau, begeleid door Gerald Moore op de piano). De liederencyclus Winterreise heeft in mijn leven veel voor mij betekend. Ik kwam er mee in aanraking door mijn vriend Theo van Haren, die mij in mijn studententijd de schoonheid van deze muziek (en vele andere muziek) heeft leren ontdekken.
Ik woonde in die tijd met Maddy op een woonboot aan de Vecht, en wij hebben de plaat daar grijs gedraaid. De teksten kende ik op zeker moment uit mijn hoofd. En zoals ik nu met een oortelefoontje in mijn hoofd langs de Maas naar die onsterfelijke muziek luister, zo reed ik toen op mijn brommer langs de Vecht met Maddy achterop, en zongen wij samen luidkeels "Wird kein Gott auf Erde sein sind Wir selber Götter".
Het was mijn "Sturm und Drang" periode!
We zijn met zijn drieën op pad gegaan, maar Cis zijn we op zeker moment kwijt geraakt. Zij neemt tot eind augustus de tijd om naar Santiago te lopen en blijft af en toe op haar gemak zitten.
Mariëtte en ik lopen allebei als een diesel in hetzelfde tempo, maar wel afzonderlijk. Soms nemen wij hetzelfde bankje om uit te blazen en een appeltje te schillen of het laatste stuk cake van Lieve te delen.
Om 3 uur ben ik op de plaats van bestemming, het echtpaar Puissant, aangesloten bij de Chaîne d'Accueil des Pélerins.
Mariëtte komt daar een uur later ook aankachelen. Ik heb haar het adres gegeven.
Jacques Puissant is 8 jaar geleden naar Santiago gelopen, en is daar in het hele dorp beroemd om geworden. Dat werd mij al duidelijk toen ik de weg vroeg.
Ik ga uitgebreid in bad, en nadat Jacques een officieel stempel in mijn Credencial heeft gezet krijgen wij een heerlijk maal voorgeschoteld met verse worst, frietjes en boontjes met spek. De pelgrim kan er weer tegen!
Wanneer engelen reizen, dan schijnt de zon, of was de worst die je aan de Clarissen hebt gegeven ontzettend groot? Na je enige sms'jes te hebben gestuurd begreep ik, dat dat zó 2011 is en mijn broer de modernste variant van communiceren heeft gekozen. Margot & ik hebben daar gisteren vol aandacht en bewondering onze achterstand ingehaald. Zoals we vanouds van jou gewend zijn is zelfs een eenzame tocht voor jou vol van belevenissen. Maak ons daar deelgenoot van en wij genieten mee. Margot & Peter
BeantwoordenVerwijderen