Vannacht zijn we beland in een ouderwets Frans ledikant van 1.80 m lang met een keihard matras. Het was een hele worsteling om daar in te nestelen, maar we waren allebei zo moe dat we toch hebben geslapen als een blok. Vandaag voert de tocht weer door de wijngaarden van de Champagne.
In de diepte ligt Epernay, aan alle kanten omringd door beboste heuvels met wijngaarden. Wederom wandelen we in de stralende zon langs de bosrand en dwars door de vignobles van de Champagne. We maken een omtrekkende beweging om Epernay heen en dalen rond het middaguur naar beneden af, om in een restaurant in een dorp het menu de jour te verorberen.
Het aardige van Frankrijk is, dat zo'n menu de jour bijna altijd van goede kwaliteit is en spotgoedkoop. Een stevige maaltijd hadden wij nodig, want we hadden ons lelijk vergist in de afstand, en we raakten een paar keer verdwaald, zodat wij tastend onze weg moesten zoeken door bossen en wijngaarden met de stand van de zon als ons kompas. Gisteren raakten wij ook verdwaald en vroegen toen de weg aan een 70-jarige mountainbiker die laconiek opmerkte, dat je in Frankrijk niet kunt verdwalen omdat alle wegen naar Parijs leiden.
Ik ben trots op mijn Annie die, beladen met een forse rugzak en met een eigenwijs hoedje op het hoofd, schijnbaar moeiteloos heuvel op, heuvel af door de wijngaarden struint en dat over een afstand van zo'n 30 km. In de namiddag wandelen wij door de koolzaadvelden die over een paar dagen volop in bloei staan en komen vervolgens terecht in het uitgestrekte Bois de Montmort.
Annie had gisteren bedacht dat het misschien wel aardig zou zijn om een keer bij particulieren te overnachten. Langs de route bestaat een keten van vrijwilligers die pelgrims onderdak verlenen. Om de privacy van die mensen te beschermen en om misbruik te voorkomen bel je dan naar een bepaald nummer, je geeft aan waar je ongeveer wilt overnachten, en vervolgens zoekt de contactpersoon iemand die onderdak wil bieden. Dat blijkt te werken. Gisteravond kregen we van de contactpersoon te horen dat we ons weer telefonisch moesten melden om 18.00 uur, het moment dat we in Montmort verwachtten aan te komen.
Door alle omzwervingen viel het erg tegen en uiteindelijk waren wij tegen 18.00 uur pas op de hoogte van Chateaux de la Charmoye, een kasteel oorspronkelijk uit de 12e eeuw, zo'n 5 km van onze eindbestemming.
Ik bel onze contactpersoon met de vraag of wij daar opgehaald kunnen worden, maar tot onze verbijstering geeft ze geen krimp. We hebben er echt geen zin meer in om dat hele stuk nog te lopen langs een departementale weg. en dan nog wel heuvelopwaarts. Ik zie dat de kasteelvrouwe juist afscheid aan het nemen is van een vriendin met kinderen en vraag brutaalweg of die niet twee vermoeide pelgrims naar Montmort wil brengen.
"Avec plaisir!" is het antwoord en even later worden wij bij de Mairie afgehaald door een vriendelijke meneer, Philippe, die ons naar zijn huis brengt een paar kilometer buiten het dorp.
Wij worden daar vorstelijk onthaald door Philippe en zijn vrouw Marie-Jeanne, en ondergebracht in een gastenverblijf in de tuin "tout comfort". Onze gastheer en gastvrouw hebben samen een bedrijf waar wijnglazen worden gedecoreerd en van een opschrift voorzien, 60.000 per dag. Voor het avondeten is ook de buurvrouw uitgenodigd, Odilia, een weduwe uit Amsterdam, die hier na het overlijden van haar man acht jaar geleden is neergestreken. Wij kregen een uitstekend, typisch Frans maal voorgeschoteld, met crudités, een schoteltje met vlees en champignons in een lekkere saus, heerlijk aangemaakte sla, uiteraard kaas, en een taart met morellen na. Het was weer een mooie dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten