Dag 10 Hastière-Aubrives 24 km

 
Als wij het hutje van Monsieur Petit verlaten strompelt Mariëtte naar buiten.
De foute routebeschrijving van Jacques heeft haar de das om gedaan. Mariëtte wil vandaag niet zo ver lopen, en een onderdak halverwege de etappe zoeken om een dag op verhaal te komen. Ik denk al een paar dagen dat Mariëtte het niet gaat redden, maar telkens krijgt zij het toch voor elkaar op de plaats van bestemming aan te komen. Ik heb daar grote bewondering voor. Vandaag loopt zij met een stok die ze ergens heeft opgeraapt. Ik moet overigens oppassen met wat ik over Mariëtte zeg, want ik heb gemerkt dat ze mijn blog op haar mobieltje volgt!

 
De tocht voert vandaag voor de laatste dag langs de Maas. Rond de middag bereik ik Givet. Ik ben in Frankrijk! De eerste etappe heb ik in elk geval gehaald! Ik blijf overigens niet in Frankrijk: de komende dagen voert de tocht langs de Belgisch-Franse grens. Over 2 dagen verlaat ik definitief België, bij Rocroi.
In Givet ga ik uitgebreid op een terras zitten aan het dorpsplein en verorber met smaak een stuk quiche met lekkere salade en brood. Een pintje ontbreekt er aan, maar daar durf ik niet aan te beginnen, want op zo'n tocht zakt dat onmiddellijk in de benen.

Mariëtte is in geen velden of wegen te bekennen. Later op de dag hoor ik dat zij vergeefs in Givet naar onderdak heeft gezocht. Alle hotels waren bezet omdat een heel leger onderhoudsmonteurs van de naburige kerncentrale hier aan het werk is.

 Een paar kilometer voor Aubrives word ik enthousiast begroet door een paar dames op de wielrenfiets die mij zien fotograferen. Zij bieden aan een foto van mij te maken, omdat het zo zielig is dat ik anders nooit op de foto sta. En zo kunnen mijn volgers nu met eigen ogen zien dat het mij goed gaat.

 Als ik om een uur of vijf in Aubrives op ons logeeradres aankom zie ik zowaar in de verte Mariëtte komen aankachelen. Zij is niet kapot te krijgen.

 Het pension waar wij verblijven heeft slechts één kamer ter beschikking, een tweepersoonskamer, die ik met Mariëtte moet delen. Niemand van mijn volgers hoeft zich daar ongerust over te maken, want terwijl ik deze blog schrijf ligt Mariëtte naast mij luidruchtig te ronken!