Dag 1 Spoordonk-Bladel 21km

 
Na maanden van voorbereiding is het eindelijk zover: Ik ben begonnen aan wat mijn goede vriend Cor Koenders noemt "de tocht der tochten".
Ellen en Christiaan hebben vanmorgen in de beste traditie van de Hilvaria Studio's een ontbijt verzorgd voor degenen die mij uitzwaaien bij de H.Eik. Onze pastor Cees Remmers gaat voor in gebed en geeft mij de zegen. Hij houdt mij voor dat dat het er niet gaat om gaat Santiago te bereiken, maar om de weg er naar toe, de weg als een metafoor voor het leven zelf.

Ik ben geroerd door alle belangstelling, maar voel mij ook een beetje opgelaten. Ik word immers de hemel in geprezen terwijl ik nog geen stap heb gezet. Gelukkig weet onze pastor mijn onderneming te relativeren met de vaststelling dat ik als "dezelfde Hans" terugkom wanneer ik onverhoopt mijn tocht zou moeten opgeven.
Als ik de kapel verlaat houdt iedereen eerbiedige afstand en valt even een ongemakkelijke stilte. Ik merk op dat het niet om een begrafenis gaat en stel voor een lied aan te heffen. Mariëlle treedt naar voren en zingt spontaan een traditioneel Keltisch lied om reizigers te zegenen:
May the road rise up to meet you.
May the wind be always at your back.
May the sun shine warm upon your face.
the rains fall soft upon your fields
and until we meet again
may God hold you in the palm of His hand.
In de serene stilte van de Mariakapel
gaat het lied mij door merg en been.
Ik ben diep ontroerd. Het afscheid valt mij zwaar. Ik realiseer mij ineens hoezeer ik degenen die ik liefheb ga missen. Ik kijk nog een keer achterom en loop weg over het pad langs de Reusel, hetzelfde pad waar ik in gelukkige jaren in de meimaand liep met Maddy en de kinderen, Jan en Rineke, en ons moeder, om daarna op het terras van café Kerkzicht in Diessen friet te gaan eten bij een glas trappist met grenadine. Geluk zit hem toch echt in kleine dingen.
De eerste dag verloopt voorspoedig. De zon schijnt, ik zet mijn zonnebril op en heb de neiging mijn jack uit te trekken. Het is lente!
 
De lange weg over Westelbeers naar Casteren is saai. Het landschap is er verpest door grootschalige ruilverkaveling. Op mijn I phone luister ik naar Händel: Dixit Dominus. Dat loopt een stuk beter.
In Bladel staat mijn gastheer Jacques Damen mij al op de Provinciale weg op te wachten. Zijn vrouw Greet heeft een voortreffelijke maaltijd bereid met een goed glas wijn. Marcel en Angèle zijn ook uitgenodigd. Het is ouderwets gezellig.