Van Triacastela loopt de Camino over de groene heuvels van Galicië naar Sarria, waar ik morgenavond mijn zwager Jan hoop te ontmoeten om de volgende dag samen verder te lopen naar Santiago.
Naar Sarria is het nog slechts 20 kilometer te gaan, zodat ik daar een dag te vroeg dreig aan te komen. Ik kies daarom voor een omweg door het dal van de Sarria naar Samos, om daar in de Benedictijner abdij te overnachten. Zo wil ik mij tenminste één dag de echte pelgrim kunnen voelen, met alles erop en eraan.
Het is een mooie tocht door een ongerept landschap met holle wegen en een rijke vegetatie door het gematigd klimaat, waardoor het vingerhoedskruid er weelderig bloeit.
Plotseling ligt daar in de diepte het imposante klooster, waarvan de oorsprong uit de 6e eeuw dateert.
Ik hoop voor één dag mijn intrek in de abdij te kunnen nemen, om de dag verder biddend door te brengen, maar die vlieger gaat niet op. De pelgrimsherberg is hermetisch van het klooster afgesloten, en tegen betaling krijg ik een rondleiding, tegelijk met een buslading Italiaanse toeristen.
Van de 15 Benedictijnen, die de abdij nog bevolken, loopt er slechts één in het wild rond, een dikke pater die achter de toonbank van de souvenirwinkel stempels uitdeelt voor de credencial, en die bijna explodeert van woede wanneer ik niet onmiddellijk zijn verzoek in het Spaans begrijp om mijn credencial op een speciaal stempelkussen neer te leggen. Net als vrijgezellen worden paters vaak te weinig gecorrigeerd!
Ik had verwacht vanavond bij de paters aan tafel te zitten om samen met hen stilzwijgend een homp brood met een glas goedkope wijn te drinken, maar ik moet mijn heil zoeken in een van de restaurantjes aan de overkant van de straat.
Ik heb mij wèl voorgenomen in elk geval de vespers en de lauden bij te wonen. Ook dat gaat allemaal niet zo soepel: morgenvroeg word ik om 7.30 uur uit de kloosterherberg geflikkerd, en dan mag ik een uur later voor de lauden terugkomen. Vanavond heb ik al wel de vespers en de pelgrimsmis bijgewoond.
Het mag zo zijn dat ik vannacht tegen mijn gewoonte in weer eens tussen de snurkers en de stinkers lig, maar de pelgrimszegen die ik na de mis heb ontvangen nemen ze mij niet meer af!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten