"Niets is wat het lijkt" zegt Annie altijd, en dat werd mij vandaag weer eens duidelijk toen ik de Amerikanen ontmoette die ik gisteren zo verguisd heb. Om te beginnen was er het ouderpaar met het 4-jarig dochtertje dat ik tegenkwam onderweg naar Tosantos. Wij raken aan de praat, en al gauw blijkt dat het jonge gezin niet uit de Verenigde Staten komt, maar uit Brisbane (Australië). Het zijn leuke mensen die liefdevol met het kind omgaan, en de kleine Zara geniet zichtbaar van haar rol als vedette, wanneer pelgrims of dorpsvrouwen vertederd in de buggy kijken.
Terwijl vader Daryl de buggy voortzeult -het blijft een onhandig ding op de Camino- heb ik met moeder Kirsty een heel persoonlijk gesprek over familieproblemen. Als het tempo te langzaam wordt naar mijn zin, haak ik af en vervolg mijn weg.
Vanmiddag kom ik de Texaan tegen, die ik gisteren bekritiseerde omdat hij een veel te zware rugzak droeg. Zijn vriendin is met de bus naar Burgos omdat zij problemen heeft met haar knieën. Zij heeft hem verlost van een gedeelte van de bagage, en hij loopt er weer monter bij in gezelschap van een student uit New Jersey, die voortdurend in een notitieboekje aantekeningen maakt.
Mijn eerste indruk is dat hij daarmee een beetje interessant wil doen, maar als wij later op de middag een tijdje samen lopen en ik hem op de man af vraag of dat gedrag dwangmatig is blijkt dat inderdaad het geval. Het wordt mij ook duidelijk dat de arme jongen ernstige psychische problemen heeft, en hulp zou moeten vragen.
Het is een stevige tocht naar het klooster van San Juan de Ortega, en als ik bijna aangekomen even langs de kant van de weg ga zitten komt daar het Australische gezin aangestrompeld.
Kirsty kan bijna niet meer lopen van de blaren op haar voeten, en bij vader Daryl straalt de paniek uit zijn ogen.
Als ze het bijna niet meer zien zitten doemt daar in de verte het klooster op van San Juan de Ortega, dat gedeeltelijk is ingericht als pelgrimsherberg, waar wij met zijn allen onze intrek nemen. Goed en wel binnen arriveren daar ook de drie Amerikanen die gisteren overdag uitgebreid bier zaten te hijsen. Het blijken helemaal geen Amerikanen te zijn, maar Ieren, die voor het derde jaar een week lang de Camino lopen. Ik had verwacht dat zij zouden afhaken, maar zij maken een redelijk fitte indruk.
Het zijn leuke gasten met wie ik tot bedtijd buiten wijn heb zitten drinken.
Zo lig ik vanavond in het oude klooster op een slaapzaal met een aantal mensen die ik gisteren volstrekt onterecht lichtvaardig heb beoordeeld.
Daar mag ik op mijn pelgrimstocht wel eens over nadenken. Als voorschot daar op heb ik vanavond in de kloosterkerk de pelgrimszegen ontvangen bij het graf van San Juan de Ortega, die in de 12e eeuw gezorgd heeft voor de aanleg van pelgrimswegen naar Santiago, en voor de bouw van herbergen en hospitalen bestemd voor de pelgrims.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten