Ik ben vanmorgen goed en wel op pad als Andries mij belt. Kennelijk wil hij de teleurstelling over de verloren voetbalwedstrijd tegen Denemarken met zijn vader delen. Het is allemaal ver van mijn bed.
Het is rustig op de Camino deze zondagmorgen. Een Italiaans stelletje zit al om 10 uur 's morgens heel verliefd naast elkaar langs de kant van de weg.
Ik zet er stevig de pas in, want ik wil op tijd in Mansilla de las Mulas aankomen om Henk en Jan te ontmoeten.
Als ik een pelgrim voorbijloop groet ik, en soms maak ik een praatje. Zo kom ik Tine uit Utrecht tegen.
Zij loopt in haar eentje 3 weken de Camino, met de loyale instemming van haar echtgenoot. Er zijn dus echt wel geëmancipeerde mannen. Wij lopen een paar uur samen totdat twee luid roepende fietsers langszij komen gereden. Daar zijn ze dan: Henk en Jan uit Hilvarenbeek.
Wij omhelzen elkaar hartelijk, want het is toch wel bijzonder elkaar zo ver van huis onder deze omstandigheden tegen te komen.
Jan vertelt dat zij gisteren de Canadese Dennis in een kerk tegenkwamen. Ik had hem in mijn blog van een paar dagen geleden kennelijk zo goed omschreven dat Jan hem zonder aarzeling aansprak als de bakker uit Canada, tot stomme verbazing van de man.
Inmiddels zijn wij alledrie in hetzelfde Hostal aangekomen. De drank zal vanavond wel rijkelijk vloeien, want in de blog van Henk en Jan lees ik steeds dat de heren op dat gebied wel wat gewend zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten