Vandaag wordt mijn oudste kleinzoon Hugo 3 jaar. Wanneer ik eind deze maand thuiskom is het bijna 4 maanden geleden dat ik hem voor het laatst zag. Ik ben gek op hem, en ik geloof dat hij ook gek is op zijn opa, maar ik ben bang dat hij mij niet zal herkennen. Zo gaat dat nu eenmaal met kleine kinderen. Hugo's jongere broertje Wannes leerde kruipen, terwijl ik ergens in Frankrijk rondliep. Alles heeft zijn prijs.
Dit soort weemoedige gedachten komen vanzelf bij je op als je hier wandelt door de meseta, een eindeloze vlakte die mij in gedachten weer terugbrengt naar de stilte en de rust van de landbouwgebieden in Noord Frankrijk. Ik voel mij daar heel goed.
Halverwege de morgen ontmoet ik op mijn weg Jacques, die een beetje leven in de brouwerij brengt. Jacques is een gepensioneerde politie-agent uit Genève, die 32 jaar als gewone politieman heeft gewerkt op het station en het vliegveld van Genève.
Hij loopt de Camino in etappes, en doet dat in zijn eentje, want zijn vrouw rookt als een ketter, en haat het om te lopen. Jacques is een aanstekelijke levensgenieter, en dat blijkt wel, wanneer hij vertelt dat hij volgende week in Ponferrada een paar dagen wil blijven hangen.
Hij kent de stad van een eerdere tocht naar Santiago, en ontmoette daar toen een vrouw die volgens hem heel goed kan masseren.
Ik zeg hem dat ik daar ook wel interesse in heb, maar als blijkt dat ik dan moet rekenen op een happy end haak ik toch maar af.
Pelgrims zijn bijna als gewone mensen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten