Dag 102 Samos - Sarria 15 km

 

Na mijn teleurstellende retraite gisteren in het klooster van Samos houd ik de metten vandaag maar voor gezien. In plaats daarvan wordt het een uurtje skypen met Annie, die zoetjesaan al bezig is met het pakken van haar koffers voor volgende week donderdag. Dat geeft de burger moed!

 

Ook vandaag is de tocht naar Sarria door het dal van het gelijknamige riviertje van een grote schoonheid.
Het pad moet eeuwenoud zijn, want er staan overal metersdikke kastanjebomen, hier ongetwijfeld honderden jaren geleden geplant als aanvulling op het schaarse voedselaanbod. Op mijn blog van eergisteren plaatste ik een foto van zo'n monumentale boom, volgens een bordje bij de boom 800 jaar oud.
 

Wie weet hebben de kastanjes ooit uitgehongerde pelgrims helpen overleven als zij hier in de herfst voorbijkwamen aan het eind van hun maandenlange tocht. Zij reisden immers zonder bankpas.
Kleinzoon Hugo belt mij weer. Hij heeft kennelijk de smaak te pakken gekregen, nu het tot hem begint door te dringen dat opa binnenkort thuiskomt.

In Sarria vind ik onderdak in een familiepension een paar kilometer buiten de stad. Ik ben hongerig als ik daar rond 14 uur aankom, maar ik val met mijn gat in de boter, want de hele familie met kinderen en kleinkinderen is bij elkaar vanwege het feest van San Juan, de patroonheilige van Sarria, en ik mag zo aan tafel aanschuiven voor de gigantische pan paella, die ik nog nooit zo lekker heb gegeten. Het wachten is nu op zwager Jan, die om 17 uur in Santiago zou landen, om daar de bus te nemen naar Sarria. Het zal dus wel laat op de avond worden dat hij hier aankomt.
Jan is al 50 jaar bij mij in de familie. Wij delen een leven aan herinneringen, en Jan is als een broer voor mij.
Als hij vermoedde dat ik hem nodig had was Jan er altijd voor mij en mijn gezin, en kon hij soms onaangekondigd voor mijn neus staan. Dat vergeet je niet gauw.
 
Jan houdt -meer nog dan ik- van tradities. Een van die tradities is dat wij elk jaar in de zomer een dag met elkaar gaan lopen. Misschien doen wij dat al wel 20 jaar. Wij kiezen dan meestal voor een van onze favoriete natuurgebieden als de Kampina of de Mortelen, of we doen een etappe van bijvoorbeeld de Peellandroute of Pelgrimspad.
Onderweg bespreken wij alles wat ons bezighoudt: het wel en wee van de familie, het gezin, de kinderen. Maar ook hebben wij het over de politiek (CDA!), het milieu, of het nut van bedrijfschappen en waterschappen, het werkterrein van Jan in zijn arbeidzaam leven.
Het past in de traditie van die jaarlijkse wandelingen dat Jan met mij de laatste 100 kilometer naar Santiago loopt.
 

Onderweg zullen wij het ongetwijfeld hebben over de droevige en turbulente periode die achter mij ligt, maar het zal zeker ook gaan over wat de toekomst ons in alle opzichten gaat brengen.
Bij aankomst in Santiago hopen wij allebei de felbegeerde compostela in ontvangst te kunnen nemen.
Jan heeft daar dan wel veel minder voor hoeven te doen dan ik, maar als rechtgeaarde pelgrim houd ik mij dan de parabel van de werkers van het elfde uur (Mt. 20,1-16) voor ogen!