Om 7 uur zijn wij vanmorgen op pad. Het is heerlijk wandelen in de ochtendkoelte door het glooiende boerenland, met slechts het geluid van de leeuwerik op de achtergrond.
In de loop van de dag loopt de temperatuur echter op tot 35-38 graden, en bij die hitte hebben wij de handen vol aan de zware tocht. Urenlang lopen wij zwijgend achter elkaar aan.
Jan draagt manmoedig zijn gammele rugzak. Het wordt wel steeds lastiger de elastische damesriem die het draagstel verbindt strak genoeg aan te trekken, omdat de rek er uit is geraakt, maar dat past wonderwel bij onze vaststelling gisteravond in een lang gesprek dat de Camino een metafoor is voor het leven zelf.
De laatste 100 kilometer van de Camino worden om de 500 meter gemarkeerd met een betonnen paaltje, dat de afstand naar Santiago vermeldt. Het passeren van kilometerpaal 50 is natuurlijk een fotomoment.
Goed en wel voorbij dat paaltje zien wij de eerste exemplaren van de eucalyptusboom, waarvan er de komende dagen nog veel zullen volgen.
Juist als wij in de hitte naar water beginnen te snakken, komen wij langs een onbemand kraampje met jerrycans koel drinkwater, kersen, frambozen, en ander fruit, dat meegenomen mag worden tegen een kleine vergoeding, te deponeren in een daarvoor bestemd busje.
Regelmatig maak je langs de Camino dit soort initiatieven mee. De achterliggende gedachte daarbij is wellicht dat het schenken van vertrouwen aan je medemens wordt beloond.
Aan het eind van de dag wacht ons een aangename verrassing. De casa rural Pazo de Sedor, waar ik vorige week een kamer heb gereserveerd, blijkt een schitterend oud landhuis, recent verbouwd en smaakvol modern ingericht.
Als medegasten ontmoeten wij er het opgewekt stel vrouwen uit Nieuw Zeeland, dat wij gisteren ook al zijn tegengekomen op een terras. Ik heb toen verteld dat ik uit Nederland ben komen lopen. Dat vonden zij prachtig. Vandaag moesten ook zij een behoorlijk eind lopen om hier te komen, maar toen vanmiddag de lunch een beetje uitliep voelden zij er toch niets meer voor om in de hitte te gaan sjouwen, en hebben zij zich met de taxi naar Pazo de Sedor laten brengen.
In vol ornaat zitten zij vanavond aan tafel, en ik heb in het gezelschap inmiddels de status van "the legend" verworven. Ik laat het mij welgevallen, want nu het einde van mijn pelgrimstocht nadert voelt het best fijn applaus te krijgen voor de inspanning waarvan ik mij nu pas de omvang begin te realiseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten