Gisteravond kwam ik in Molinaseca het stel Amerikanen tegen, dat ik eerder op de dag bij het Cruz de Ferro had aangetroffen. Ik zag daar hoe zij rondom de voet van het kruis een kring vormden, terwijl zij elkaars hand vasthielden. Zo bleven zij langdurig in stilte staan. Ik was toen onder de indruk van de ceremonie, en nu ik hen weer zag kon ik niet nalaten te informeren voor wie het eerbetoon was bestemd. De man keek mij ernstig aan, en zei dat hij met zijn familie bij het kruis een gedeelte van de as had uitgestrooid van hun op 11-jarige leeftijd helaas te vroeg overleden lievelingshond.
Een echte hondenliefhebber zal het wel begrijpen...
De Camino doorkruist vandaag de buitenwijken en periferie van de provinciestad Ponferrada, vooral bekend vanwege de reusachtige Burcht, in de 12e eeuw door de Spaanse koning aan de Tempeliers geschonken om pelgrims op weg naar Santiago bescherming te bieden.
In een buitenwijk stuit ik op een opmerkelijk staaltje van de ook in Nederland zo populaire rotonde-kunst: een monument ter ere van -geloof het of niet- bloeddonoren.
Ik vraag mij af wie het gemeentebestuur zo gek heeft gekregen hier aan mee te werken: het plaatselijke Rode Kruis of een handige kunstenaar?
Op het ongezellige traject beleef ik wel veel genoegen aan de talrijke kersenbomen langs de weg vol heerlijke rijpe kersen, waar ik dol op ben.
De onderste takken zijn steeds vakkundig geplunderd door passerende pelgrims, maar aangezien ik iets langer ben dan de gemiddelde pelgrim kom ik toch aan mijn trekken. Het wordt een stuk eenvoudiger wanneer ik langs de weg een man aantref met een paar kistjes kersen, die hij aanbiedt in ruil voor een donativo, de langs de Camino zo populaire -en sympathieke- vrijwillige bijdrage.
En zo leren wij toch weer over de bijbelse wijsheid dat wij moeten doen als de vogels in de lucht: gewoon kersen plukken die je onderweg tegenkomt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten