Dag 95 Astorga - Rabanal del Camino 20 km

 Morgen beleef ik een hoogtepunt op mijn pelgrimstocht.
Ik kom dan bij het Cruz de Ferro, het pelgrimskruis waar iedere pelgrim de steen neerlegt die hij van huis heeft meegebracht.

Ik leg daar de steen neer met de trouwring van mijn Maddy, de steen die ik gedurende mijn tocht steeds op de borst heb gedragen.
Morgen is het ook op de dag af vijftig jaar geleden dat Maddy in mijn leven kwam, om nooit meer weg te gaan.
Ik had mijn oog al laten vallen op het leuke meisje uit Enschot tijdens een schoolbal in Zaal van Broekhoven aan het Smidspad. Zij zat daar, voor mij onbereikbaar, tussen haar twee oudere broers en hun vrienden.
De laatste dans was uiteindelijk toch voor mij, maar de tijd ontbrak om er nog werk van te maken.
Ik zag mijn kans toen het kermis was in Enschot, en ik haar bereid vond met mij daar naar toe te gaan.
Als de dag van gisteren herinner ik mij nog hoe zij er uitzag, toen zij de deur van het ouderlijk huis aan de Bosscheweg voor mij opendeed.
Zij droeg een wijd uitlopende rose-wit geblokte katoenen jurk met een strak bovenlijfje, en een met een wit randje afgezette laag uitgesneden hals, wat haar weelderige boezem prachtig deed uitkomen.

Adembenemend mooi was zij, zoals zij daar stond, met de stralende glimlach die kenmerkend voor haar is gebleven.
Wij liepen hand in hand naar het kermisterrein bij het Gemeentehuis, over het paadje langs de Oude Toren, temidden van de korenvelden.

 

Op de terugweg maakten wij ons los van het kermispubliek, en liepen het beukenlaantje in naar boerderij Denissen. Daar hebben wij elkaar die avond voor het eerst gekust.

 

Voor de korenvelden kwam een woonwijk in de plaats, maar het beukenlaantje bij boerderij Denissen is gebleven, als een verre herinnering aan twee verliefde mensenkinderen, die elkaar daar vonden.