Uit verhalen van Santiagogangers heb ik steeds begrepen dat het op de Camino steeds drukker wordt naarmate Santiago dichterbij komt. Met name de laatste 100 kilometer zou het bijna in file lopen zijn door pelgrims die met minimale inspanning toch een compostela willen halen.
Ik heb van dat alles niets gemerkt. Het is vrij rustig op de Camino, en uitsluitend in de omgeving van albergues en terrassen zie je concentraties van pelgrims. Een opvallend verschijnsel zijn groepjes luidruchtige Engelsen die de terrassen bevolken, 's morgens al om 11 uur met grote glazen bier op tafel.
Dat het ook anders kan laat Francois uit Limoges zien.
Hij is met zijn ezel weer onderweg naar huis. Het beest loopt met een snelheid van 2 à 3 kilometer per uur, maar voor Francois maakt dat niets uit. Het enige wat Francois wil is blijven lopen, en vrij zijn.
Voor mij ligt dat anders. Ik wil wèl naar huis, en tel de uren dat ik morgen op het plein voor de kathedraal mijn lief in de armen kan sluiten. Aan het eind van de middag komt zij met het vliegtuig aan in Santiago, samen met mijn zus Rineke, die haar Jan komt ophalen.
Het zal een bijzonder gevoel zijn morgen in Santiago aan te komen en te ervaren dat ik mijn doel gehaald heb.
Morgen de laatste 19 kilometer naar Santiago....
geniet van de laatste kilometers, maar vooral van het weerzien met Annie en het behaalde doel! Heel jammer voor mij dat je er bent, want ik heb genoten van de heerlijke verhalen en de prachtige foto's. Ik moet nu weer een ander ochtend ritueeltje gaan bedenken, ipv het lezen van je blog.
BeantwoordenVerwijdereneen trouwe fan en buurvrouw van je nichtje Saar!