De brave ANWB-gids had gewaarschuwd dat mij vandaag met de beklimming van de Cebreiro nog een zware passage te wachten zou staan.
Ik loop echter naar boven met twee vingers in de neus, en ben al rond het middaguur op de plaats van bestemming.
De afgelopen drie maanden heb ik de fysieke conditie opgebouwd van een jonge vent, en daar ben ik stiekem best trots op.
Het klimaat in dit gebied is erg guur, met mist en sneeuw tot in mei, maar vandaag is het een mooie zonnige dag. Over de berghellingen met bloeiende brem heb ik uitzicht tot het gebergte diep in het achterland.
Een stenen grenspaal markeert de grens tussen León-Castilla en Galicië, de westelijke provincie, waarin ook Santiago is gelegen, en waar geen Castellaans (Spaans) meer wordt gesproken, maar Galicisch, een taal verwant aan het Portugees.
O Cebreiro is een typisch bergdorp, waar nog een aantal traditionele pallozas bewaard is gebleven, natuurstenen gebouwen met een rietgedekte kap tot bijna aan de grond.
Tussen de huizen bloeit overal de boerenjasmijn. Ik heb daar dierbare herinneringen aan, omdat Maddy in deze periode van het jaar in de hal van de Hilvaria Studio's steeds prachtige boeketten maakte van takken boerenjasmijn, die zij dan met pioenrozen combineerde.
Zij had die combinatie ontdekt op een schilderij van Caravaggio.
Ten tijde van haar ziekte struinden wij met de auto de wijde omgeving af op zoek naar geschikte takken. De boerenjasmijn, die wij op zeker moment zelf hebben geplant, heeft zij niet meer groot zien worden.
In het casa rural, waar ik terecht ben gekomen, heb ik vandaag alle tijd om een beetje te lummelen en mijn was te doen. Eerst ga ik uitgebreid in bad, met uitzicht op het kerkje en op de pelgrims die het gehucht binnenlopen.
Het kerkje is het eerste dat ik tegenkom in Spanje, waar nog een kaars kan worden aangestoken in plaats van zo'n raar kerstboomlampje.
Het worden twee grote noveenkaarsen, want ik heb naast veel intenties ook veel om dankbaar over te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten