Dag 108 Santiago de Compostela

 Het is vandaag 29 juni, de dag van Petrus en Paulus in de kerkelijke kalender. Mijn moeder vertelde altijd dat ze graag op 29 juni had willen trouwen, maar dat bleek onmogelijk omdat het in die tijd een kerkelijke feestdag was. Haar trouwdag werd dus 28 juni. Wel heeft zij een Peter en een Paul gekregen.
In Santiago wordt Petrus en Paulus nog steeds als een belangrijk feest gevierd, en we hebben dus het geluk een pelgrimsmis te kunnen bijwonen met alles erop en eraan.
Ik heb de Jacobsschelp die mijn rugzak steeds heeft gesierd omgehangen, en ontdek daarbij dat Dini Aarts daaronder liefdevol een gelukspoppetje heeft aangebracht toen zij de schelp op mijn rugzak naaide.
De kerk zit bomvol met pelgrims en toeristen uit de hele wereld. Het kerkvolk is aandachtig, en er hangt ondanks de aanwezigheid van zoveel toeristen een plechtige, devote sfeer. Het is alsof iedereen die in de kolossale kerk aanwezig is de energie voelt van deze magische plek, die mensen van over de hele wereld, gelovig of niet-gelovig, aantrekt. De Pastoor refereert daaraan in zijn preek, waarin hij ons voorhoudt dat Petrus en Paulus als grondleggers van de katholieke kerk niet alleen voor de kerkgemeenschap belangrijke figuren zijn, maar voor de hele mensheid, omdat zij een boodschap van naastenliefde en solidariteit hebben gebracht.

Vooraf was ik bang dat ik de pelgrimsmis, verworden tot een toeristische attractie, als een anticlimax zou ervaren, maar het tegendeel is het geval. Ik word geraakt door de sfeer van saamhorigheid en goede wil die bijna zinderend voelbaar is. Ook Jan, Rineke en Annie voelen dat zo.

De goede sfeer in de kathedraal is een afspiegeling van wat ik tijdens mijn pelgrimstocht heb ervaren. Ik heb die tocht gemaakt op mijn eigen manier. Pelgrimsherbergen heb ik gemeden, maar ik heb mij daarom niet minder pelgrim gevoeld. Ik ben pelgrim geweest al die dagen dat ik moederziel alleen door Frankrijk liep, en in mijn talloze ontmoetingen met mensen die mij een spiegel voorhielden, of die ik soms zelf een spiegel mocht voorhouden. Ik ben van die mensen gaan houden. Ik heb mij nooit eenzaam gevoeld omdat ik mij gedragen wist door degenen die thuis op mij hebben gewacht, en omdat ik mij aangemoedigd voelde door de hartverwarmende reacties op mijn blog.

 
Mijn pelgrimstocht naar Santiago was een onvergetelijke ervaring, van blijvende betekenis voor de rest van mijn leven.
Ik ben dankbaar dat ik deze tocht heb mogen maken, op een kruispunt in mijn leven.

 

 Finistère 30 juni 2012