Dag 22 Sézanne - Bagneux 27 km

Vandaag vertrekt Annie weer naar Nederland, en dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Een taxi brengt haar terug naar Rilly-la-Montagne, waar wij vier dagen geleden onze gezamenlijke tocht zijn begonnen. Wij hebben een heerlijke tijd gehad samen. We hebben genoten van eenvoudige dingen: het weidse landschap en de stilte om ons heen, het eten van een stokbroodje op een boomstronk, het neerploffen op bed bij gastvrije mensen na een lange dag wandelen. We hebben afgesproken dat Annie over een week of zes naar Zuid-Frankrijk komt om nog een keer enkele dagen met elkaar te lopen. Zo blijft een voettocht naar Santiago een metafoor voor het leven zelf: je ontmoet elkaar, je trekt samen met elkaar op, maar moet uiteindelijk toch je eigen weg gaan.

 

Ik ben overigens heel trots op mijn Annie: de afgelopen 4 dagen heeft ze -ongetraind en met volle bepakking-schijnbaar moeiteloos met mij zo'n 85 kilometer gelopen. Dat biedt perspectief voor toekomstige wandeltochten!

Als de taxi uit het zicht verdwijnt loop ik even bij de 10e eeuwse St. Deniskerk binnen om een kaarsje op te steken.

 

De eenzame pelgrim kan zijn tocht weer hervatten.
Het is voor de zoveelste keer stralend weer, maar veel minder koud dan gisteren. Voordat ik de stad uit ben heb ik mijn windjack uitgetrokken.

De koolzaadvelden staan hier en daar al in volle bloei. Als imker weet ik dat koolzaad een goede drachtplant is, maar de honing is niet bijzonder lekker, en de bijen worden er heel lastig van.

 

Wanneer ik goed en wel de stad heb verlaten kom ik na tien dagen voor het eerst weer een pelgrim tegen: de 58-jarige Loes, op 5 maart uit Deil vertrokken. Ze loopt heel moeilijk en vertelt dat zij zich met pijnstillers op de been houdt. Ik heb mij er op mijn tocht al een paar keer over verbaasd hoe onverantwoord sommige pelgrims met hun gezondheid omgaan en hoe slecht zij zich op zo'n zware tocht voorbereiden, zowel fysiek als wat betreft de uitrusting.
Als Annie niet was gekomen had ik gisteren -Palmzondag- naar de Matthäuspassion geluisterd. Die gelegenheid doet zich vandaag voor wanneer ik over een afstand van bijna 20 kilometer tot Anglure het pad volg langs een verlaten spoorlijn.

















Wanneer ik in de verlatenheid van het Noord-Franse platteland het openingskoor hoor ontroert mij dat zeer. Bach grijpt je steeds weer bij de strot. Dat geldt zeker ook voor de door mij beluisterde uitvoering van Philippe Herreweghe met La Chapelle Royale Paris en het Collegium Vocale Gent. Ik moet denken aan de eerste keer dat ik de Matthäuspassion hoorde bij ons vroeger thuis. Ons vader had op Palmzondag bij onze wekelijkse boswandeling op zondag de auto bij de Flaes gezet (waar je toen op zondag nog moederziel alleen was!), en met de autoportieren open luisterden wij in de voorjaarszon naar de muziek uit de autoradio. Ik was een menneke van 12-13 jaar, en vond het geweldig!

Als het slotkoor in mijn oorspeakertje weerklinkt ben ik aangekomen in Anglure, een paar kilometer verwijderd van de eindbestemming voor vandaag.

Ik vind onderdak bij André en Agnes Benoist in Bagneux en wordt daar allerhartelijkst ontvangen.André heeft een akkerbouwbedrijf met 140 ha grond, waarop onder meer gerst, maïs en suikerbieten worden verbouwd.

 

Hij komt net terug van het maïs zaaien, een maand eerder dan gebruikelijk vanwege het ongewoon warme weer.
In de keuken staat in een vaasje een bosje lelietjes der dalen. Als André merkt dat ik daar naar kijk vertelt hij dat hij ieder jaar de eerste lelietjes der dalen voor zijn vrouw plukt. Ik merk op dat ik zoiets wel erg romantisch vind voor een boer, waarop André lachend reageert met de opmerking dat het bloemetjes zijn die niets kosten. Toch een echte boer!
Wij zitten nog aan een pot bier als buiten een open cabriolet komt aanrijden die zo'n 10 kilometer hier vandaan Loes van straat heeft opgepikt omdat zij geen pas meer kon verzetten.
Ik heb er kennelijk patent op achtervolgd te worden door gestrande vrouwen onderweg naar Santiago!