Na het gemeenschappelijke ontbijt gaat Monique om 8 uur de deur uit om naar haar werk te gaan. Als laatste doe ik de deur op slot, en deponeer de sleutel in het daarvoor bestemde zakje.
Ik heb mijn muts opgezet en handschoenen aangetrokken, maar het weer is wat vriendelijker dan gisteren.
Onderweg naar Châteauroux zie ik de eerste boerenzwaluwen boven de akkers en bloeiende koolzaadvelden zwermen. Één blijft voortdurend om mij heen cirkelen op amper een meter afstand en een halve meter boven de grond. Ik voel het als een groet van verre.
Over koolzaad gesproken: grappig is dat het Franse woord voor koolzaad "colza" is. Kennelijk hebben de Fransen het woord van ons geleend!
Tot dusver liep de weg naar Santiago overwegend over bospaden, landwegen, en secundaire wegen, maar het komt ook voor dat je hele stukken langs een Route Nationale of drukke departementale weg moet lopen. Dat blijft gevaarlijk, maar ik heb wel ervaren dat de meeste automobilisten en vrachtwagenchauffeurs ruim baan maken voor de tegemoetkomende pelgrim. Ik steek dan vaak even dankbaar mijn hand op, en dat wordt meestal ook beantwoord.
Op weg naar Poinconnet, mijn bestemming voor vanavond, moet ik kilometers lang lopen door Châteauroux, een middelgrote plaats met een aardig historisch centrum. Het weer is er echter niet naar om de toerist uit te hangen, en in straf marstempo wandel ik door in zuidelijke richting. Ik ben amper de stad uit of het begint te gieten, dus snel mijn poncho aangetrokken. Bij Poinconnet neem ik een verkeerde afslag, en als ik, in de veronderstelling dat ik ongeveer op de plaats van bestemming moet zijn, aan een passerende automobilist de weg vraag, blijkt dat ik nog minstens 5 kilometer in de stromende regen verder moet.
Iemand heeft een engel gestuurd, want de man draait om en levert mij als een druipende kat bij Hôtel Arc en Ciel af.
Daar hangen mijn kleren nu over de radiator te drogen. Morgen gewoon verder. Het kan niet elke dag feest zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten