Dag 30 Arcy-sur-Cure -Vezelay 23 km

Gisteren was ik al om 3 uur in het hotelletje in Arcy waar ik een paar uur in bed ben gedoken om bij te slapen.
Ik voel mij nu lekker fit voor de pittige tocht naar Vezelay.
Om de Route Nationale te vermijden neem ik binnenwegen door de heuvels langs het dal van de Cure. In het hooggelegen bos hoor ik de koekoek, voor het eerst dit jaar. Het maakte mij altijd blij als ik thuis aan de Hakvoortseweg de koekoek voor het eerst hoorde roepen in Ananina's Rust bij ons achter.
Beneden mij in Voutenay-sur-Cure hoor ik de kerkklokken luiden, en ik realiseer mij dat op dit moment de uitvaart plaatsvindt van Coleet Damen bij ons in het dorp. Ik ken Coleet al heel lang. Zij was een lieve, zachtaardige vrouw, betrokken en integer. Jarenlang is zij ziek geweest, maar heeft zij zich lange tijd met bewonderenswaardige levenslust staande weten te houden. Al die tijd is zij liefdevol verzorgd door haar man Frans. Ik weet hoe zwaar dat voor hem moet zijn geweest. Ik hoop echt dat hij zijn leven weer zal kunnen oppakken, zoals dat mij is overkomen.

Bij de eerste wegwijzer naar Vezelay begint het serieus te regenen, maar gelukkig houdt het spoedig ook weer op. Dan, volkomen onverwachts, doemt voorbij een bocht in de weg, in de verte het hoog op een heuvel gelegen Vezelay op.

 Het doet mij even huiveren. Natuurlijk is Santiago de Compostela mijn einddoel, maar eeuwenlang was toch Vezelay de plaats waar duizenden pelgrims begonnen aan hun barre en vaak gevaarlijke tocht. Hoevelen van hen zijn onderweg niet omgekomen door ziekte, kou, of ondervoeding, of beroofd langs de weg achtergelaten. Vergeleken met hen is de tocht van de moderne pelgrim met zijn mobieltje, wifi, en lichtgewicht slaapzak een reis per luxe touringcar.
Welke muziek past bij mijn laatste kilometers naar Vezelay beter dan de Mariavespers van Monteverdi, muziek uit een tijd dat mensen nog in staat waren zonder gevoelens van twijfel te geloven.

 

 

Een steil pad voert mij naar de Basiliek op de top van de heuvel. Als ik boven aankom ga ik eerst de Basiliek binnen om kaarsjes aan te steken voor mijn eigen intenties en voor de zielenrust van de arme Coleet.

Buitengekomen wacht mij een verrassing: Lieve en Raf, bij wie ik in Hélecine de nacht heb doorgebracht staan er te wachten met hun twee jongens. Zij zijn met Paasvakantie in de Morvan en hebben de afgelopen dagen met mij per sms contact gehad om elkaar hier te treffen. Ik heb mij eerst gemeld bij de broeders van de Communité de Jerusalem, die mij vannacht onderdak verlenen.

Wij hebben daarna hier in Vezelay iets gedronken en zijn vanavond gezellig samen gaan eten in La Coquille, een restaurant dat Henk van de Loo mij heeft geadviseerd. Raf en Lieve hebben leuke welopgevoede kinderen die in gezelschap niet voortdurend de aandacht vragen, zoals je tegenwoordig vaak tegenkomt.

Het was een mooie avond met Lieve en haar gezin. "nomen est omen", nietwaar?