Vanmorgen aan de ontbijttafel zit er weer een engel bij mij. Ik vertel de man van het hotel dat ik gisteren bij het zoeken naar mijn logeeradres kilometers uit de gooi ben gegaan, en de dame die als enige in de ontbijtruimte aanwezig is biedt spontaan aan mij met de auto weer op de route te zetten.
Daar aangekomen probeer ik mij met de kaart in de hand te oriënteren, en ontdek dat even verderop Marcel en Claudine hetzelfde staan te doen. Gezamenlijk wandelen wij door het uitgestrekte bos bij Poinconnet in zuidelijke richting.
Regen, regen, en nog eens regen!
De weersvoorspellingen geven voor de komende 5 dagen regen en storm aan over heel Frankrijk. Dat wordt nog gezellig. De poncho's worden uit de rugzak gehaald, en om de moed er in te houden oefenen wij nog maar eens het pelgrimslied: "Tous les matins nous prenons le chemin..."
Marcel (60) en Claudine (57) komen uit Gent, werkten allebei bij een bank, en hebben al diverse varianten van de Camino gelopen.
In Velles drinken wij samen een koffieke; daarna scheiden onze wegen. Marcel heeft namelijk op de gps een eigen route uitgezet, maar ik geef de voorkeur aan de officiële versie.
In de namiddag knapt het weer zienderogen op, en de eentonigheid van de afgelopen dagen maakt allengs plaats voor een glooiend coulissenlandschap met oude hagen, monumentale alleenstaande bomen, en zelfs een paar mooie kastelen.
Voor mijn onderdak ben ik vanavond terechtgekomen bij de familie Mitchell, een Engelse familie die hier 21 jaar geleden is neergestreken om rundvee en schapen te fokken. Bij een kop echte Engelse thee vertelt Mrs. Mitchell dat zij de boerderij hebben kunnen pachten via een Nederlander die voor de Heidemij werkte.
Zij woont hier met haar man en 2 zonen van 16 resp. 18 jaar. Op de vraag of zij hier gelukkig is vertelt zij heel openhartig dat zij het erg moeilijk heeft, enerzijds omdat het vandaag de dag heel lastig is met een veeteeltbedrijf behoorlijk de kost te verdienen, maar bovendien omdat zij simpelweg haar Engelse familie en vrienden mist. Probleem is natuurlijk ook dat de jongens hier geboren zijn. Voor hen is Frankrijk de plek waar zij zich thuis voelen. Het leven is soms ingewikkeld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten