Dag 35 Charentonnay - Baugy 28 km

Het is een sombere dag vandaag. De laaghangende bewolking voorspelt regen. Er staat een snijdend koude wind uit het noorden, en voor het eerst op mijn pelgrimstocht heb ik de neiging om mijn muts en handschoenen tevoorschijn te halen. Ik heb echter bij het lopen juist de goede cadans, en zie er tegenop mijn rugzak af te zetten en ondersteboven te keren.
Mme. Gaudry heeft vanmorgen pannenkoeken voor mij gebakken, ook voor onderweg, dus ik kan er even tegen.

 Het landschap is grijs en eentonig. Alleen de bloeiende koolzaadvelden geven hier en daar wat kleur.
Het is zondag, en het toch al zo lege Franse platteland ziet er deze ochtend zo mogelijk nog meer verlaten uit. Ik kom onderweg zegge en schrijve één man tegen, op de fiets met een stokbrood onder de arm.
Ik voorzie dat ik vandaag op mijn blog weinig te melden zal hebben. Toen wij een week geleden samen liepen heeft Christiaan mij er voor gewaarschuwd dat zoiets zou kunnen gebeuren. Hij adviseerde mij in dat geval op mijn blog te melden: "zie gisteren". Mijn trouwe volgers zullen echter begrijpen dat zo'n laffe houding beneden mijn stand is!

Als ik tussen de middag in Baugy het plaatselijke café kan binnenstappen betekent dat een aangename afwisseling op deze saaie dag. Meestal ga ik tussen de middag langs de kant van de weg zitten om mijn onderweg gekochte stokbroodje te nuttigen, maar vandaag heb ik er behoefte aan een beetje op temperatuur te komen. De kastelein heeft er geen bezwaar tegen dat ik bij een grand café mijn brood eet, belegd met de gisteren in la Charité gekochte jambon persillé. Dat smaakt!
Als de omgeving weinig te bieden heeft, dan maar weer eens een stukje muziek aan mijn hoofd. Het is alweer een aantal dagen geleden dat ik onderweg naar muziek luisterde.
Het mag in elk geval geen muziek zijn die "haakt". In de muziekwereld verstaat men daar onder muziek die zich ongewild in het hoofd vastzet, en daar voortdurend als een dreinend deuntje blijft hangen.
Ik heb dat deze tocht meegemaakt nadat ik twee keer de integrale versie van de Matthäuspassion had beluisterd.
















De dagen daarna hoorde ik de hele dag "Was mein Gott will das gscheh allzeit". Ik vroeg mij toen af: word ik nu door J.S. Bach of door O.L.H. bij mijn lurven gepakt!
Ik kies voor Ein Deutsches Requiem van Brahms (in de uitvoering van het Orchestre Revolutionnaire et Romantique en het Monteverdi Choir o.l.v. John Eliot Gardiner), in elk geval geen muziek die blijft "haken".
Ik kan mijn volgers verzekeren dat het door merg en been gaat wanneer je op een eenzame landweg ergens midden in Frankrijk in de gierende wind het koor hoort uitschreeuwen: "Denn Alles Fleisch, Es Ist Wie Gras"......
Bij zulke prachtige muziek vliegt de tijd om. Voordat ik het weet ben ik in Baugy bij Mme. Ferrand. Toen ik haar gisteren belde informeerde zij of ik vis wilde eten, of gevogelte. Dat voorspelt veel goeds voor vanavond.
En zo zie je, Christiaan, dat jouw vader er op zijn pelgrimstocht wel in slaagt zijn blog vol te kletsen, ook als er een dag niets gebeurt!