Dag 29 Cravant - Arcy-sur-Curé 19 km

Het was goed toeven gisteravond in Hostellerie St Pierre, een waardige afsluiting van de tocht die ik met Christiaan en Ellen heb gemaakt. Wij hebben voortreffelijk gegeten, en met veel plezier op de gezondheid van mijn zwager Jan ter gelegenheid van zijn 72e verjaardag een fles Bourgogne de Vezelay gedronken.

Ook het ontbijt was van grote klasse, met lekkernijen als vers fruit, aardbeientaart en madeleines. (Het laatste doet mij er aan denken dat ik iets recht moet zetten: op mijn blog van dag 18 heb ik het over "charlottes", maar het zijn natuurlijk de madeleines van vanmorgen die beroemd zijn geworden door het boek van Proust!).

Christiaan en Ellen nemen vanmorgen de boemeltrein naar Auxerre, en vervolgens een taxi naar Lordonnois waar hun VW-busje wacht voor de terugreis naar Hilvarenbeek. De pelgrim moet weer eenzaam en alleen verder...
Het lijkt er op dat het weer aan het veranderen is. Er hangt een dreigende laaghangende bewolking die regen doet verwachten, maar het blijft droog en gaandeweg de dag wordt het lichter bij een temperatuur die nog altijd aangenaam is.





























Ik blijf de hele dag op de wandelroute GR.13 en volg de Cure, een zijtak van de Yonne. De hellingbossen langs het riviertje zijn overwoekerd met een tapijt van maagdenpalm, dezelfde maagdenpalm die nu nog het graf van mijn Maddy bedekt. Broer Paul is bezig met het ontwerpen van een grafmonumentje. Het wordt een heldere groene steen met daarop een boeket van smeedijzeren dahlia's, door broer Paul beschilderd.
Ik verwacht dat het heel mooi wordt, en denk dat Maddy er ook zo over gedacht zou hebben.



De enige stervelingen die ik vandaag tegenkom is een jong stel aan wie ik de weg wil vragen. Het blijken Israëlische toeristen te zijn.

Zij lopen een eindje met mij mee, en als ik hen vertel over de weg naar Santiago en de betekenis daarvan in onze tijd, valt hun mond open van verbazing. Wanneer zij weer hun eigen weg gaan realiseer ik mij hoe bevoorrecht ik ben dat ik vrij en onbekommerd te voet Europa kan doorkruisen, terwijl deze jonge mensen hun leven lang gevangen zitten in een land dat uitsluitend door vijanden omgeven is.
In Bessy-sur-Cure, niet ver van mijn bestemming voor vandaag, kom ik zowaar de eerste pelgrim in twee weken tijd tegen. Het is de 51-jarige Patrick, op 13 maart van zijn woonplaats Mechelen vertrokken.

Hij was aanvankelijk in het gezelschap van zijn zwager, maar die heeft moeten afhaken omdat hij een ontsteking aan zijn scheenbeen had.
Vanavond ga ik vroeg naar bed want de laatste kilometers voor Vezelay beloven een pittige klim te worden.