Dag 48 Les Cars - La Coquille (27 km)

Om 7 uur vanmorgen liggen Els en ik al als een bejaard echtpaar naast elkaar in bed honderduit te kletsen over allerlei zaken die wij gemeen hebben: de familie, de kinderen, onze overleden geliefden, en de nieuwe liefdes die in ons leven zijn gekomen.
Wij zijn de enige gasten in het hotel, dat vandaag gesloten is. "Vader Carl" heeft gisteren afgerekend, en ons is verzocht de deur achter ons te sluiten.
Onderaan de trap bij de uitgang vinden wij een waterkoker en een paar oudbakken croissants als ons ontbijt. Wij kunnen er wel om lachen.

Het is mistig buiten, maar in de stilte van het Franse platteland is het heerlijk om zo te wandelen.



































Langs een bospad ontdekken wij in de mist het wrak van een antieke auto.
Els gaat op onderzoek uit om te kijken of er iets bruikbaars aan zit als souvenir voor haar Do, een verzamelaar van een indrukwekkende collectie oldtimers.

Ik moet onwillekeurig denken aan de oude Peugeot van de dorpsdokter in Oradour-sur-Glane, zo'n 35 kilometer hier vandaan. Daar werd in 1944 de volledige bevolking door een regiment SS-ers vermoord als represaille voor een verzetsdaad van de Franse ondergrondse. Als herinnering aan die afschuwelijke daad is het dorp daar achtergelaten in de staat waarin het na het bloedbad is aangetroffen. De Peugeot van de dokter maakt daar deel van uit.

De mist trekt langzaam op, en we zetten er de pas in. Tussen de middag pauseren wij bij een treurige friterie in Firbeix.

 De uitbaatster beklaagt zich er over dat het vandaag al 24 dagen regent. Zelf heb ik helemaal niet dat gevoel. Er is de afgelopen weken wel overvloedig regen gevallen, maar alles bij elkaar was het toch prima wandelweer.

 Annie meldt per telefoon dat zij op 340 kilometer afstand in de stromende regen in een file staat. Wij hadden afgesproken dat zij ons onderweg naar La Coquille zou oppikken, maar nu voelen wij dat we onze eindbestemming op eigen kracht kunnen bereiken. Wij zetten er een tandje bij en stilzwijgend, moe van al het geklets de afgelopen twee dagen, vervolgen wij onze tocht.

Als wij La Coquille binnenlopen geven we elkaar de high five, ik vol respect voor Els die de afgelopen twee dagen met bepakking toch bijna 50 kilometer heeft gelopen, en Els met ontzag voor het feit dat het voor mij dagelijkse kost is.
In hotel Les Voyageurs, waar Annie en ik komende maandag overnachten voordat wij aan onze tocht beginnen, informeren wij naar de mogelijkheid voor Els om terug te keren naar Limoges. In La Coquille blijkt een station aanwezig vanwaar een paar keer per dag een trein naar Limoges vertrekt. Haastig nemen wij afscheid, dankbaar dat onze gezamenlijke pelgrimstocht een onvergetelijke ervaring is geworden.

Ongeduldig wacht ik buiten het hotel op de komst van mijn lief, en dan, voordat ik het weet, zit ik naast haar in de flitsende Volvo XC 60, die zij vorige week heeft aangeschaft, op weg naar Saar.
 Ayen-Bas ligt op de grens van de Corrège en de Dordogne in een lieflijk gebied vol verstilde Middeleeuwse dorpjes.
Als wij aankomen staat Saar ons al met open armen op te wachten.

Wij omhelzen elkaar stevig. Het is een bijzonder moment. Saar is mijn oudste nichtje van de kant van mijn familie. Ik zie haar nog als klein meisje in het jurkje dat haar artistieke moeder Mariana voor haar had gebreid, als de opstandige puber die de kindertelefoon belde toen ik van het bestaan nog nooit had gehoord, en als de oogverblindende mannenverslindster die zij later leek te zijn.
Nu is zij een lieve, warme, gastvrije en wijze volwassen vrouw, die er alles aan doet om ons verblijf zo comfortabel mogelijk te maken.
Ik laat het mij allemaal welgevallen , en voel mij gelukzalig.