Dag 32 Thurigny - Bourras-la-grange

Vanmorgen vroeg werd ik wakker met het aangename gevoel dat iemand boven op mij was komen liggen. Het voelde zacht en warm. Even dacht ik aan een erotische droom totdat ik in de grote groene ogen keek van de zwarte kat van de familie die zich behaaglijk bovenop mij had genesteld. Ik ben nog lekker even in mijn warme slaapzak blijven liggen, want het was in de pelgrimskamer op de bovenste verdieping van het enorme huis bij de molen stervenskoud. Alleen in de keuken brandt de verwarming, en in de gezellige woonkamer wordt de haard gestookt.

 
Ik doe het vandaag op mijn gemak want op mijn volgende overnachtingsadres kan ik pas om zes uur terecht. Tijd dus om via mijn I-Pad enkele mailtjes te versturen, de post te lezen, en betalingen te doen. Wat is die I-Pad toch een geweldige uitvinding!
Onderweg naar Varzy stop ik even bij een lavoir, die je onderweg bijna bij elk dorp ziet waar een beek of riviertje doorheen stroomt. Het zijn vaak heel mooie en stokoude gebouwtjes aan het water, waar de vrouwen vroeger de was deden. Als de muren van zo'n lavoir eens zouden kunnen spreken....
Ik eet er het laatste stuk van Ad's "natte cake", en ik kan verzekeren dat het voor een uitgehongerde pelgrim smaakte als een taartje van Walter van Erven!


 

Het is prachtig weer vandaag. Af en toe een spat regen, maar ook veel zon met schitterende wolkenluchten, als van een 17e eeuwse landschapsschilder.

 

Een veldkruis langs de weg trekt mijn aandacht. Het is overdekt met steentjes die hier van de weg zijn opgeraapt, en ongetwijfeld door passerende pelgrims bij het kruis gelegd. Ik maak een paar foto's, en vergeet van de weeromstuit zelf een steentje bij het kruis te leggen. Het veldkruis met de steentjes doet mij er aan denken dat ik mijn volgers nog iets moet vertellen over mijn missie naar Santiago.

Onderweg naar Santiago komt de pelgrim op de hoogvlakte bij Léon het Cruz de Ferro tegen, een groot ijzeren kruis dat daar staat temidden van een berg steentjes die pelgrims daar in de loop van de eeuwen hebben neergelegd. Met dat gebaar legt de pelgrim zijn zonden af, of -vertaald naar deze tijd- zijn verdriet, zijn verlangens, of hoe je het ook maar zou willen invullen.
Uiteraard draag ik ook mijn steen, van huis meegebracht, maar ik heb daar iets bijzonders bij bedacht. Ik heb mijn goede vriendin Hennie Vester gevraagd van keramiek een holle steen te maken, waarin de trouwring van Maddy is opgeborgen. Die steen draag ik gedurende de hele tocht om mijn nek, om haar aan het eind van mijn tocht onder het Cruz de Ferro te leggen.

 

De steen is erg mooi geworden, maar Hennie was bang dat zij de oven te warm had gestookt, waardoor de ring zou zijn gesmolten. Toen ik vertrok hoorde je de ring namelijk niet rammelen. Ik kan Hennie geruststellen: sinds een paar weken hoor ik het kleinood overduidelijk!
Overigens breng ik niet alleen mijn eigen steen naar het Cruz de Ferro: bij mijn vertrek heb ik nog van iemand een steen gekregen die ik in mijn rugzak bij me draag.
Ook andere votiefgaven die ik heb meegekregen ( medailles, gedichtjes enz.) leg ik straks onder het kruis neer.
Aan het eind van de middag loop ik door een groot bos, en kom daar voorbij de Chapelle Saint-Lazare, een prachtig sober kerkje uit de 12e eeuw, gelegen op de plek waar hier een leprozenkolonie gevestigd was.

 
















Ik heb een voortreffelijk overnachtingsadres gevonden bij de familie Soulerin, een vriendelijk gepensioneerd echtpaar, afkomstig uit Parijs, met wie ik gezellig heb zitten kletsen onder de voortreffelijke maaltijd
met eigengemaakte kalfsrollade, gevuld met champignons, en ingemaakt fruit uit eigen tuin.

Als ik met volle maag naar mijn kamer op de bovenverdieping strompel word ik op de trap aangestaard door een stel opgezette beesten.

Desgevraagd vertelt monsieur Soulerin dat het geen trofeeën zijn maar dieren die hij -aangereden in het verkeer- van de weg heeft opgeraapt!