Voorheen had zij in Parijs een publiciteitsbureau, maar zelf lijkt zij publiciteitsschuw. Zij wil althans niet op de foto voor mijn blog.
De gebouwen worden gebruikt voor uiteenlopende doeleinden: vergaderingen, concerten, vakantie, een beetje vergelijkbaar met de Hilvaria Studio's. Helaas kun je zien dat het aan de middelen ontbreekt om van deze bijzondere plek ècht iets moois te maken. Voralsnog ben ik de enige gast...
Ik ben opgelucht als ik, goed en wel op pad, het eentonige sombere bos met veelal aangeplante eiken achter mij kan laten.
Rond het middaguur kom ik aan in La Charité-sur-Loire, zo'n typisch Franse provincieplaats waar je helemaal blij wordt, met een gezellige markt, terrasjes, banketbakkers en traiteurs.
In het bijzonder ben ik opgetogen over dit plaatsje, omdat ik hier eindelijk een schoenmaker vind. De naden van mijn rechterschoen laten namelijk op een paar plaatsen los, en bij regen is dat rampzalig. Ik heb de schoenen daags na de uitvaart van Maddy gekocht, en inmiddels heb ik er zo'n 1000 kilometer op gelopen. Een mankement als dit mag je dan wel verwachten. In de winkel wacht ik op mijn sokken geduldig tot mijn schoenen gerepareerd zijn, en voor zes euro zijn ze weer als nieuw.
Overigens valt het mij op dat de mondialisering tot in deze kleine provincieplaats is doorgedrongen: de schoenmaker is een Chinees, en de marktkooplui hier zijn overwegend Marokkanen.
Ik loop binnen in de monumentale abdijkerk Sainte-Croix-Notre-Dame, gewijd in 1107 en de grootste kerk van Frankrijk na Cluny, totdat een brand het middenschip in de as legde. Desondanks is het nog altijd een indrukwekkende kerk.
Ik ben de enige bezoeker, en ben aangenaam verrast als ik hoor dat vooraan in de kerk een voortreffelijk gemengd koor aan het repeteren is.
Ik blijf een tijdje luisteren, en het voelt alsof gezongen wordt voor die ene pelgrim op de eerste bank. Het raakt mij. Bij wijze van experiment heb ik met mijn fotocamera een geluidsfragmentje gemaakt dat ik op mijn blog zet.
Bij het verlaten van La Charité steek ik de Loire over, een onstuimige rivier die niet geschikt is om bevaren te worden.
Mijn broer Paul dacht daar anders over toen hij jaren geleden met zijn kano een tochtje over de Loire wilde maken. Voor de zekerheid informeerde hij even bij de plaatselijke VVV, waar een geschrokken mevrouw achter de balie zei: "non monsieur, c'est très très dangereux, c'est verboten!". Eigenwijs als hij is ging hij toch de rivier op en heeft het overleefd.
De weg voorbij La Charité naar het verderop gelegen St.Martin-des-Champs is van een grote schoonheid: een landweg, omzoomd door eeuwenoude geknotte beuken, temidden van bloeiende koolzaadvelden die oogverblindend schitteren in het zonlicht, en daarboven een prachtige lucht met stapelwolken. Om nooit te vergeten!
Het was weer een mooie dag. Moe maar voldaan ben ik vanavond aangekomen bij Mme. Gaudry in Charentonnay, die voor haar gast een mooi stuk kalfsgebraad heeft klaargemaakt volgens het recept van haar moeder. Deze pelgrim komt niets tekort!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten