Het is een stralende voorjaarsdag wanneer we deze morgen ons hotel in La Coquille verlaten, een goed voorteken voor onze week samen. We zijn nog geen 10 minuten aan het lopen als we ons windjack uittrekken en de zonnebril opzetten.
Het is vandaag 1 mei, en meer nog dan op andere dagen is het Franse platteland doodstil en verlaten. Alle café's en restaurants zijn gesloten. We hebben er gisteren al rekening mee gehouden dat wij eten moesten inkopen om vandaag te kunnen overleven.
Annie heeft voor mij een dazer gekocht, een apparaatje dat ultrasonische geluiden geeft om agressieve honden te verjagen. Een irritante eigenschap van de Fransen op het platteland is dat zij bijna zonder uitzondering hun terrein hermetisch afzetten en afsluiten met een hek waarop in grote letters gewaarschuwd wordt voor de hond. Het is de diepgewortelde xenofobe angst voor alles wat vreemd is en van buiten komt. Om de haverklap word je onderweg vanachter zo'n hek belaagd door woedend blaffende honden. Ik heb meegemaakt dat een agressieve hond aan mijn broek hing, en dat wil ik niet meer meemaken. Ik verheug mij er dan ook op het apparaatje te kunnen uitproberen. De eerste de beste keer is het meteen raak: een woedende bouvier vliegt in het voorbijgaan luid blaffend onze kant op, maar wanneer ik de dazer activeer weet het beest niet hoe snel hij met de staart tussen de poten moet wegkomen. Dat is even lachen.
Voor mij begint het heel gewoon te worden te wandelen tussen bossen en velden in de verlatenheid van het Franse platteland, maar voor Annie die de hectiek van Nederland nog maar net achter zich heeft gelaten is het een verademing geen andere geluiden te horen dan in de verte de koekoek.
Het blijft de hele dag prachtig voorjaarsweer en we genieten met volle teugen.
We komen op tijd aan bij ons hotel in Thiviers met de mooie naam "Hotel de France et de Russie". Volgens de medewerkster van het hotel zou de naam te danken zijn aan de Russisch-Franse Alliantie die in de 19e eeuw door de Russische tsaar hier zou zijn getekend. De eigenaresse die vandaag afwezig is, kan mij er morgen meer over vertellen.
Wij zijn moederziel alleen in het hotel en het restaurant is gesloten. Ook elders in het stadje is alles dicht.
Even lijkt het erop dat wij met een lege maag naar bed moeten, maar de medewerkster die vandaag de honneurs waarneemt, maakt voor ons toch een bord spaghetti klaar. Er zit niets anders op dan vanavond op tijd naar bed te gaan. Wij kunnen dan in elk geval genieten van de rode rozen op het behang, die niet alleen de wanden maar ook het plafond volledig bedekken. Als dat niet romantisch is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten