Vandaag is het 6 mei, een belangrijke dag voor de Fransen, die hun President gaan kiezen.
Voor mij is 6 mei de dag dat mijn vader 51 jaar geleden plotseling aan een hersenbloeding overleed. Hij was 53 jaar, en liet mijn -toen 49-jarige- moeder achter met 6 opgroeiende kinderen. Ik was 15, en herinner mij die zaterdag nog als de dag van gisteren.
Nu ik zelf volwassen kinderen heb, en weet hoeveel je nog voor die kinderen kunt betekenen, begrijp ik pas goed hoe rampzalig het is om op jonge leeftijd een vader te moeten verliezen.
Na zoveel jaar is de pijn om zijn verlies al lang verdwenen. Wat overbleef is een dierbare herinnering uit een ver verleden.
4 jaar geleden vierde ik met mijn broers en zussen de 100e verjaardag van mijn vader. Ik had bij bakker van Erven een grote taart laten maken met daarop in sierlijke letters "papa 100 jaar". Toen de winkelhulp in een volle winkel trots de taart liet zien werd alom met enthousiasme gereageerd, totdat ik opmerkte dat vader al 47 jaar dood was. Toen was het even stil. Wij hebben er erg om moeten lachen, toen we aan de taart zaten!
De afgelopen weken heb ik geen pelgrims meer gezien, maar vandaag hangt in de lucht dat daar verandering in gaat komen: de madame van de Bar-Tabac in St. Louis-en-l'Isle, waar ik vanmorgen mijn koffie drink, weet te melden dat een uur tevoren een Canadese pelgrim is gepasseerd, en voorbij Soursac zie ik beneden mij in de verte 2 pelgrims de brug over de l'Isle oversteken.
In Mussidan is het raak: ik loop een café binnen om mijn blog te posten, en ontmoet daar de Canadese Larry, in Limoges vertrokken op weg naar Santiago. Hij heeft echter zijn tocht moeten onderbreken omdat zijn schoenen niet deugen, en wil nu eerst naar een grote stad om andere schoenen te kopen.
Larry vertelt dat hij als milieukundige in Limoges werkt aan een wildlife urban management project, in opdracht van de organisatie A.E.R.H.O. (Organisation Espace Respect Hommes et les Oiseaux).
Heel concreet probeert hij in Limoges iets te doen aan het probleem van de stadsduiven zonder de dieren om zeep te helpen. Ik ben aanvankelijk wat sceptisch, maar hij heeft toch een goed verhaal. Zo geeft hij aan dat het schudden van de eieren, wat vaak gedaan wordt om de voortplanting te beteugelen, tot gevolg heeft dat die eieren in het nest uiteenvallen, hetgeen weer leidt tot infectieziektes onder de duiven en andere vogels die van het verlaten nest gebruik maken. Een betere oplossing is de eieren te vervangen door kalkeieren.
Ik loop met Larry naar zijn hotel, en daar komt juist een bedrukt kijkend pelgrimspaar naar buiten. Het zijn Margareth (59) en Tonny (62), half februari uit Hengelo vertrokken met als doel naar Santiago te lopen, en terug, een tocht van 7-8 maanden. Zij vliegen morgen echter terug naar Nederland omdat Tonny last lijkt te krijgen van een serieuze hernia.
De weg naar Santiago gaat beslist niet over rozen! Ik heb gelukkig vandaag weer lekker kunnen lopen, en heb een bed gevonden in de gîte bij een boerenfamilie in the middle of nowhere.
Het was een mooie zonnige en warme lentedag, net als op 6 mei 1961....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten