Aan alle mooie dingen komt een einde, dus ook aan onze week samen. Voordat wij uit Perigueux vertrekken houden wij beraad over de terugreis van Annie. Op zondag vertrekt pas 's middags een trein naar La Coquille, waar de auto staat, en telefonische navraag leert dat een taxi op zondag naar La Coquille onbetaalbaar is. We besluiten uiteindelijk het vertrek een dag te vervroegen, zodat Annie uitgerust is wanneer komende maandag weer een nieuwe werkdag voor de deur staat.
De etappe van vandaag voert door het hart van de Périgord, en dat betekent regelmatig behoorlijk klimmen en afdalen. Om 12.00 uur zijn we bij de Notre Dame de Chancelade, een Romaanse Augustijner abdij uit de 10e-12e eeuw, nog bewoond door 5 paters, die juist hun getijdengebeden aan het zingen zijn als wij naar binnen gaan. Ik krijg van de kosteres een mooie stempel voor mijn credencial.
Onderweg merk je telkens weer hoe de lokale bevolking meeleeft met pelgrims. Men komt je regelmatig tegemoet om "bon courage" toe te wensen, en vanmiddag kwamen we zelf een kastje tegen met lekkers voor passerende pelgrims.
Het is niet zonnig vandaag, maar het blijft droog en het is warm, zelfs zodanig dat bij beklimmingen het zweet over de rug loopt. Wij wisten dat het vandaag een lange tocht zou worden, zo'n 27 km, maar aan het eind van de dag raken wij hopeloos verdwaald, omdat de routebeschrijving niet blijkt te kloppen, en als we om 18.30 uur eindelijk doodmoe in St. Astier aankomen, hebben we een omweg van minstens 10 km gemaakt.
Na alle voortreffelijke hotels waar we de afgelopen dagen verbleven, sluiten we onze gezamenlijke pelgrimage af in het slechtste hotel van Frankrijk, met kartonnen wanden, een enkel peertje aan het plafond als verlichting en handdoeken zo dun als een krant, maar je bent pelgrim of je bent het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten