"Veni creator Spiritus", Kom Schepper Geest, dat zongen wij vroeger in de kerk met Pinksteren. Wie kent het lied nog? Ik denk dat vandaag in onze kerk wordt gezongen:
Wat altijd is geweest
het waaien van de Geest
gebeurt in ons vandaag.
Dat is toch een prachtige tekst, waar iedereen mee uit de voeten zou moeten kunnen, gelovig of niet gelovig.
Pinksteren betekent voor de meeste mensen helemaal niets meer. Als ik mijn kinderen zou vragen waar Pinksteren voor staat denk ik dat zij even heel goed na moeten denken.
Is dat wel zo erg? Je kunt de loop van de geschiedenis toch niet veranderen.
Wie dat desondanks probeert, zoals de zwartrokken van Rome, vecht tegen windmolens, en niet de windmolens die ik een paar dagen geleden tegenkwam op de Sierra del Perdón, maar die van Don Quichotte.
Wat wij wèl meer dan ooit nodig hebben is de Scheppende Geest waar het met Pinksteren over gaat, in een wereld die totaal op hol lijkt te zijn geslagen.
.
Ik heb niet de indruk dat de gemiddelde pelgrim op de Camino met dit soort zaken bezig is. Er heerst onderweg en op de terrasjes in de dorpen eerder de uitgelaten sfeer van de Vierdaagse, waarbij makkelijk contacten worden gelegd, en ik doe daar graag aan mee, als het zo uitkomt.
Zo heb ik vanmorgen eerst een tijdje meegelopen met een Amerikaanse hoogleraar Economie, die zijn sabbatical gebruikt om met zijn vrouw de Camino te lopen; daarna heb ik koffie gedronken met twee Canadese vrouwen, die op een terras lekker zaten te chillen met hun schoenen en kousen uitgetrokken, en die een dag of tien op hun gemakje 200 kilometer van de Camino lopen.
Het laatste stuk naar Los Arcos had ik gezelschap van een serieuze Parijse dame, met wie ik het zowaar over de pinkstergedachte heb gehad.
Mijn tocht verloopt tot nu toe zo voortvarend dat ik bijna een week te vroeg in Santiago dreig aan te komen als ik in dit tempo blijf doorlopen. Dat is dan ook de reden waarom ik vandaag al stop in Los Arcos, een leuk plaatsje met een gezellig terras voor de kerk. Als ik daar neerstrijk om een lekkere pint te pakken hoor ik in het voorbijgaan nog net twee ruzieënde Nederlandse vrouwen, waarvan de een tegen de ander zegt: "Jij had beloofd respectvol om te zullen gaan met de manier waarop ik deze tocht wil doen". Ben ik even blij dat ik de Camino op mijn eentje mag lopen!
Het is hier vandaag het feest van San Miguel, en ter ere daarvan worden in de smalle straatjes een paar runderen losgelaten, zoals dat ook in Pamplona gebeurt, alleen zijn het hier koeien in plaats van stieren. Volgens de hotelbaas zou het spannender zijn dan in Pamplona, maar ik ben gaan kijken, en zag dat de beesten niet vooruit te branden waren. Opgefokt waren uitsluitend de jonge mannen die vergeefs de arme dieren probeerden te provoceren.
En zo was er vandaag toch weer van alles te beleven onderweg naar Santiago!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten