Dag 65 Benquet - Hagetmau 31 km

 
"Monsieur le pélerin" roept Mme. Florensa beneden aan de trap als ze mij om 7 uur wakker maakt.
Ik ontbijt in de eetkamer van het reusachtige huis. Alles herinnert hier aan een voorbij rijk leven in de theaterwereld, met aan de muur veelal erotisch getinte schilderijen van de heer des huizes.


 


Madame haalt herinneringen op aan de pelgrims die hier de afgelopen jaren voorbij zijn gekomen, met paarden en ezels soms.
Er was een pelgrim met een hond, die uit het raam van mijn kamer sprong, kennelijk in de veronderstelling dat het begane grond was. Hinkend ging het dier met zijn baas verder naar Santiago.
Mme. Florensa brengt mij naar het dorp dat vrolijk versierd is in verband met een muziekfestival dat morgen begint.

 Ik doe inkopen bij de bakker, en zij zet mij keurig op de chemin de Compostelle.
Op weg naar St. Severs loopt de route enige tijd over een zandweg door een desolaat bosgebied, alsof een storm alle bomen heeft doen omwaaien. Dat blijkt ook daadwerkelijk het geval te zijn geweest in 2008, toen een storm van ongekende zwaarte in Les Landes tienduizenden hectaren dennenbos heeft verwoest. De sporen daarvan zijn nog zichtbaar.

Ik word aangesproken door een bosarbeider die juist bezig is zijn graafmachine gereed te maken voor vertrek. Hij vraagt of ik auto kan rijden, want hij wil dat ik met zijn auto achter hem aan rijdt naar de openbare weg. Hij hoeft dan niet terug te lopen om zijn auto op te halen.

Als ik hem nu vertel dat het voor mij niet ethisch is om in een auto te rijden omdat ik pelgrim ben en geacht word de hele weg naar Santiago te voet af te leggen, begrijpt hij daar natuurlijk niets van. Ik stap dus braaf in de auto, en volg zijn machine totdat wij 2 kilometer verderop de openbare weg bereiken.
Uiteraard zal ik in Santiago het voorval als een kwestie van overmacht melden bij de uitreiking van mijn Compostelaat.

 
In het zicht van Saint-Sever word ik ingehaald door een kwieke wandelaar met stok en dagrugzak. Hij stelt zich voor als José (60), afkomstig uit de buurt van Calais, en in zijn actieve leven directeur van een staalverwerkend bedrijf.

José loopt de weg naar Santiago in trajecten van maximaal 15 dagen, (deze keer van Limoges naar Saint-Jean), want hij heeft thuis beesten die hij niet langer alleen kan laten. Zijn vrouw heeft knie-protheses en is dus niet in staat de tocht te lopen, maar rijdt in haar autootje als kwartiermaakster voor haar man uit.
In een openhartig gesprek vertelt José dat hij de tocht maakt ter nagedachtenis van zijn 24-jarige zoon, 7 jaar geleden verdronken. Wij praten over rouw, en hoe anders mannen daarmee omgaan dan vrouwen, en wij herkennen elkaar daarin. Voordat wij het merken zijn we in Saint-Severs aangekomen.

 Op een terras aan het kerkplein post ik mijn blog, en lees in het gastenboek dat groep 8b van een basisschool in Hilvarenbeek mijn blog onderdeel heeft gemaakt van de taalles. Ik ben daar natuurlijk erg trots op, en laat dat meteen weten.
De bewegwijzering van de chemin de Compostelle is in dit gedeelte van Frankrijk uitstekend. In het departement Gironde was dat heel anders. Daar moest je voortdurend opletten om niet te verdwalen, en soms zelfs bordjes negeren. Ik heb me laten vertellen dat een en ander gevolg is van een stammenstrijd tussen de departementale overheid en het opperhoofd van de Association Saint-Jacques par Vezelay. Hoe kortzichtig kunnen mensen zijn als ze hun territorium menen te moeten verdedigen...
Voor de oplettende wandelaar valt er op zo'n dag als vandaag altijd wat te ontdekken. Wat dacht je van deze platgereden slang van minstens 1.10 meter lang, die ik op het wegdek aantrof?

Wie kan mij zeggen om welk soort slang het hier gaat? Iemand uit groep 8 van juf Esther misschien?
Bij het kerkhof van Audignon viel mijn oog op de toegangspoort met het mooie opschrift: "quis-quis es viator, mortuis dic aeternam quietem".

Vrij vertaald betekent het volgens mij zoiets als "wie gij ook zijt voorbijganger, wens de doden hun eeuwige rust" (als het niet klopt moeten Bertus de K. of Nol S. het maar zeggen).
Dergelijke vermaningen kom je niet meer tegen. De moderne mens vergeet zijn doden het liefst zo gauw mogelijk.

 Aan de binnenkant van het poortje hangen prachtige handgeschilderde emaille borden van in de Eerste Wereldoorlog gesneuvelde soldaten.
Een wonder dat ze nog niet ten prooi zijn gevallen aan gewetenloze antiekjagers.

















Aardig te vermelden is ook nog dat je hier regelmatig versierde boomtakken in voortuintjes aantreft ter opluistering van geboortes, benoemingen, jubilea en verjaardagen, zoals bij ons de Abrahams en ooievaars in de tuin. Op de foto eren dankbare kindertjes hun moeder die dertig geworden is.

 Het was een lange tocht vandaag, maar ik heb tot mijn genoegen ervaren dat het ongezellige bos allengs is verdwenen, en dat ik weer terug ben in het Frankrijk dat ik zo graag zie, met zijn glooiende akkers, bosschages, en eeuwenoude dorpjes.