De 85-jarige vader van de boer doet mij vanmorgen uitgeleide. Hij heeft een gipskraag om zijn nek, gevolg van een ongelukkige val 1,5 maand geleden, waarbij hij een nekwervel heeft gebroken. Volgens de dokter had hij verlamd moeten zijn, maar voor de ouwe duurt het allemaal veel te lang, zo zei hij gisteravond. Als ik hem bij het afscheid beloof dat ik in Santiago voor een voorspoedig herstel zal bidden antwoordt hij heel gevat dat ik dan wel moet opschieten!
Met mijn verstuikte linkervoet loop ik telkens een honderd meter kreupel voordat ik weer de pas er in heb, als een oude auto die een duwtje nodig heeft voordat hij weer als een zonnetje loopt. Over zonnetje gesproken: die staat hier weer hoog aan de hemel, bij een temperatuur van zo'n 23 graden. Ik heb begrepen dat het thuis wel anders is!
De tocht gaat vandaag aanvankelijk over secundaire wegen door een vrij saai bosgebied met hier en daar wat landbouw. Ik word wel blij als ik onderweg een doosje eerste aardbeien van de volle grond kan scoren. Heerlijk!
Halverwege kom ik nog een pelgrimsechtpaar tegen uit Luxemburg, in midden-frankrijk vertrokken.
Maar dan komt de echte verrassing: een uur verwijderd van Port-Sainte-Foy steek ik de weg over om aan de overkant een steile klim te maken, en boven gekomen ben ik als bij toverslag in een totaal andere wereld: zover als het oog reikt liggen daar als een plaatje de wijngaarden van de Bergerac in een glooiend landschap. Een Santiago-enthousiast heeft er in vervoering een bordje bijgezet met een citaat van de schrijver/ filosoof André Malraux: "Le monde aurait pu être simple comme le ciel et la mer" (de wereld zou net zo eenvoudig hebben kunnen zijn als de hemel en de zee).
Na de heuvels en de bossen van de Périgord en de Dordogne is het landschap ineens totaal veranderd. Ik kom er vanavond achter dat ik hier slechts 55 kilometer van Bordeaux verwijderd ben, het westen van Frankrijk dus, en dat is heel goed te merken. Je voelt de aanwezigheid van de Atlantische Oceaan, en het licht is hier ook anders dan ik tot vandaag gewend was.
Aan het eind van de middag kom ik aan in Sainte-Foy-la-Grande. Op de kaart had ik al gezien dat het plaatsje een streng rechtlijnig stratenpatroon heeft, vergelijkbaar met Manhattan, wat ik helemaal niet begreep. Tot mijn stomme verbazing blijkt het echter een eeuwenoud stadje te zijn dat in een ver verleden al zo ontworpen is, met als centrum een carrévormig plein waarvan de wanden loggia's hebben als in oude Italiaanse steden.
Om af te kicken na de geneugten van de afgelopen week heb ik mijzelf vandaag getrakteerd op een overnachting in Le Jardin des Cygnes, een luxe chambre d'hôte in Pineuilh, een paar kilometer verderop aan de oever van de Dordogne. Het is tevens een table d'hôte, hetgeen betekent dat voor de gasten wordt gekookt. Ik deel de tafel met de Parijse projectontwikkelaar Philippe en zijn vrouw Cathérine. Onze gastheer serveert een klassieke Franse maaltijd met foie gras als voorgerecht, vervolgens confit de canard, en versgebakken tarte aux pommes na.
Waar heb ik het allemaal aan verdiend?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten