Het weer gaat veranderen. Voor de komende dagen is regen voorspeld, maar bij mijn vertrek vanmorgen uit Saint-Palais is het nog droog, en prima wandelweer.
Even buiten Saint-Palais kom ik in Saint-Sauveur langs de "Stèle de Gibraltar", een monumentje dat er aan herinnert dat op deze plek de historische pelgrimswegen vanuit Vezelay, le Puy, en Tours samenkomen.
Terwijl ik sta te kijken hoe de drie wegen elkaar hier ontmoeten komt juist een pelgrim aan over de weg uit oostelijke richting. Het is een Fransman uit de Haute Savoye, die in Le Puy is vertrokken.
Wij zijn allebei verrast door onze ontmoeting op deze historische plek, en genieten van het bijzondere moment.
Een steile klim brengt mij daarna naar de Chapelle de Soyarce, een eenvoudige kapel op een prachtige plek bovenop een heuvel, met een weergaloos uitzicht over de Pyreneeën.
Daar kom ik Gerrit uit Amersfoort tegen, die ik gisteren op een terras in Sauveterre-de-Béarn al ontmoette. Gerrit heeft gisteravond mijn blog gelezen met kledingadviezen voor de wandelaar, en informeert of ik ook bepaalde voorkeur heb voor onderbroeken. Ik adviseer hem "bovenladers" van het merk Hom aan te schaffen, onderbroeken met een horizontale gulp, waarvan ik uit eigen ervaring het gebruiksgemak ken. Ze zijn comfortabel, supersnel droog, en zien er bovendien goed uit.
Bij de afdaling gaar het regenen, en ik moet voor het eerst sinds een maand de poncho uit mijn rugzak halen.
Ik heb er voor gekozen te overnachten in een plaatsje op korte afstand van Saint-Jean, zodat ik morgen nagenoeg vrij ben, maar ik heb mij lelijk vergist in de afstand.
Om de afstand te bekorten loop ik -moe en hongerig- de laatste 5 kilometer helling op langs een drukke snelweg, terwijl de regen met bakken omlaag komt. Het is de nachtmerrie voor iedere pelgrim. Maar eenmaal aangekomen bij de boerin waar ik onderdak heb gevonden voel ik mij na een warme douche en een degelijke boerenmaaltijd (soep, omelet met aardappel en ui, verse worst, kaas en flan na) weer helemaal herboren!
Morgen wacht mij een bijzondere verrassing: mijn voormalige compagnon Wim Kousemaker komt speciaal uit Nederland over om mij in Saint-Jean te ontmoeten! Hij zegde dat maanden geleden al toe toen hij hoorde van mijn plannen om naar Santiago te lopen.
Wim werd mijn compagnon toen ik in 1975 als jonge advocaat uit Maastricht naar Brabant verhuisde om in Tilburg een nevenvestiging van het Bredase advocatenkantoor Quarles Kousemaker & Jurgens op te zetten.
Vanaf het begin hebben wij het heel goed met elkaar kunnen vinden. Wat wij met name gemeen hadden was de zin voor avontuur. Dat kwam vooral tot uiting bij de jaarlijkse retraites met de compagnons, bij voorkeur naar verre oorden. Wij waren dan onafscheidelijk, deelden altijd dezelfde hotelkamer, en werden door de anderen wel aangeduid als het "duo Höhnemaker".
Ik herinner mij dat Wim mij een keer vroeg met hem mee te vliegen naar Genève om daar een cliënt bij te staan. Toen de cliënt niet kwam opdagen op Schiphol omdat hij zich vergist had in de datum zijn wij samen toch naar Genève gevlogen, hebben daar een tablet chocolade gekocht, en zijn 's avonds weer teruggevlogen.
Een dergelijke dwaasheid is kenmerkend voor Wim, en dat geldt ook voor het onzalige idee van een man van inmiddels 79 jaar om meer dan 1000 kilometer heen, en vervolgens weer terug te rijden, enkel om een oude compagnon op zijn pelgrimstocht aan te moedigen.
Ik weet echter de geste van Wim heel goed te herkennen en te waarderen als een ontroerende blijk van zijn vriendschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten