Dag 78 Viana - Navarrete 23 km

 Vandaag wacht mij geen idyllische Camino door een ongerept landschap, maar voert de weg voor een groot deel door het verstedelijkte gebied rondom Logroño, de hoofdstad van de Provincie Rioja. De wijngaarden die ik hier en daar tegenkom als ik Viana achter mij heb gelaten wijzen er op dat ik in het beroemde wijngebied ben terecht gekomen, maar al gauw doorkruist de Camino het uitgebreide wegennet rondom Logroño. Men heeft overigens wel moeite gedaan om met de aanleg van viaducten en bruggen voor voetgangers de oude pelgrimsweg zoveel mogelijk te ontzien.

Bij het afdalen van de helling naar Logroño kom ik langs een huisje met een stempelpost als betrof het de Elfstedentocht.

 Wat de status is van dat initiatief is mij volstrekt onduidelijk, maar ik heb er wel een mooie stempel in mijn credencial aan overgehouden.
Legroño is een grote moderne stad met een historisch centrum, waar ik binnenkom via een fraaie boogbrug over de rivier de Ebro.

De kerk van Santiago in het centrum is open, zodat ik weer eens een kaarsje kan aansteken. De meeste Spaanse kerken zijn - in tegenstelling tot die in Frankrijk- bijna altijd dicht, heb ik gemerkt, en dat is heel ongezellig. Ongezellig is ook dat bijna alle Spaanse kerken die ik bezocht elektrische kaarsjes laten gebruiken. Je stopt een munt in een gleuf, en dan floept ergens een lichtje aan. Je kunt zelf niet eens bepalen waar. Voordeel is wel dat zo'n elektrisch kaarsje slechts 20 cent kost, dus het rendement van de devotie is veel groter dan bij brandende kaarsjes, waar minimaal 1 euro voor wordt gevraagd.

Ik loop te balen want sinds gisteren krijg ik mijn foto's niet verstuurd vanaf mijn Ipad. Ik ben zelfs naar de bibliotheek van Legroño gelopen in de veronderstelling dat wifi daar optimaal moet werken, maar ik krijg het niet voor elkaar.

Misschien moet ik maar eens voor een euro of vijf elektrische kaarsjes opsteken.
Aan de rand van de stad begint de Camino weer als een breed voetpad, dat tevens gebruikt wordt door de lokale bevolking als toegangsweg tot een stuwmeer, waar omheen een groot recreatieterrein is ingericht, zo'n treurige zonder enige fantasie door stadsplanologen ontwikkelde uitlaatplek voor stadsbewoners.

Ik ben blij als ik de urbanisatie van Legroño achter mij kan laten.

Op het heetst van de dag ga ik na een steile klim in de schaduw langs de weg zitten om een sinaasappel te eten, als daar hijgend en puffend een fietser aan komt gereden.

 Hij gaat naast mij zitten, en aan het vlaggetje achter op zijn fiets zie ik dat het een Nederlander is. Hij stelt zich voor als Henk uit Venray (72). Als ik vertel waar ik vandaan kom zegt hij meteen dat hij dan wel weet wie ik ben. Hij heeft in de Ardennen en Noord Frankrijk een aantal dagen gefietst met Louis van Hest (zie gastenboek 27 mei).
Op zeker moment zijn ze elkaar kwijt geraakt, en dat vindt Henk heel jammer want hij spreekt geen woord over de grens in tegenstelling tot Louis, die volgens Henk vloeiend Frans spreekt, en alles regelde. Het is allemaal zo goed bevallen dat ze nog dagelijks telefonisch contact met elkaar hebben. Af en toe is de Camino net een dorp.
Vandaag logeer ik in een sfeervol ingericht huis, waarvan een paar vertrekken als hotelkamer zijn ingericht. Ik at er vanavond met de andere gast, de Franse pelgrim Alain uit Cherbourg. Hij is op de terugweg van Santiago op weg naar huis. Opmerkelijk is dat ik gisteren nog de Belgische René ontmoette die hetzelfde doet. Ook voor Alain geldt dat hij de dwingende behoefte heeft terug naar huis te lopen, omdat hij vindt dat zijn pelgrimstocht niet voltooid is als die eindigt in Santiago.

Ik begin er hetzelfde over te denken, maar moet daar nog eens goed over praten met het thuisfront...